του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Το «Forget Me Not» του Γιάννη Φάγκρα είχε δημιουργήσει γύρω του έναν αναμενόμενο μύθο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του, με γυρίσματα διάρκειας που προσεγγίζει τη δεκαετία (!), με πολλά προβλήματα στην παραγωγή του και με την επίμονη προσπάθεια του σκηνοθέτη να καταφέρει να ολοκληρώσει… έστω και σε κάποια μορφή το φιλμ. Η ιστορία περιλάμβανε γυρίσματα σε Αλάσκα και Νέα Ορλεάνη, το φιλόδοξο concept ενός road movie… στο νερό και την επική (θεωρητικά) πορεία δύο εραστών μέχρι να ξανασυναντήσουν ο ένας τον άλλον, στοιχεία που υπόσχονταν, αν μη τι άλλο, ένα ενδιαφέρον φιλμικό αποτέλεσμα, φιλικό στο μάτι και θεματικά εκτός γνώριμων (τουλάχιστον στην Ελλάδα) περιοχών. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της πρώτης προβολής της ταινίας, και μάλιστα στο πλαίσιο του διαγωνιστικού προγράμματος, το μόνο σίγουρο ήταν ένα: είχαμε καιρό να δούμε κάτι τόσο κενό και απογοητευτικό στον ελληνικό κινηματογράφο.

Και δεν είναι ότι η ταινία αποτυγχάνει στους στόχους της και καταλήγει απλά σε… κάτι κακό. Από την αρχή της, δε φαίνεται καν να θέτει στόχους, να έχει προορισμό, να έχει αφηγηματική δομή, να έχει αφετηρία και γραμμή τερματισμού. Δεν υπάρχει ανάπτυξη, εξέλιξη, ολοκλήρωση έστω και κάποιας ιδέας. Μονάχα μια παγερή στασιμότητα, παρά το γεγονός ότι η ταινία προορίζει τον εαυτό της για εναλλακτικό, υδάτινο road movie. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα κατά τα άλλα εντυπωσιακά πλάνα τής Αλάσκας και των λοιπών τοποθεσιών να γράφουν καλά στην κάμερα αλλά να παραμένουν αφηγηματικά ανεκμετάλλευτα, σαν όμορφοι αλλά ανούσιοι περιβάλλοντες χώροι.

Και σα να μην έφτανε αυτό, η ερμηνευτική απόδοση των χαρακτήρων ξεπερνάει το λάθος και φτάνει στα όρια της παρωδίας, πίσω από βαριές ελληνικές προφορές στα αγγλικά και ψευδοφιλοσοφικούς διαλόγους που προκαλούν το μειδίαμα και στη συνέχεια το έντονο γέλιο. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν χαρακτήρες, δεν υπάρχει καν προσωπικότητα που να μπορεί να σταθεί μέσα στην ταινία, παρά μόνο απροσδιόριστες φιγούρες που κάνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν ανοίγουν το στόμα τους. Ακόμα και η κορύφωση της ιστορίας δεν έρχεται ποτέ, με την αφήγηση να έχει ένα απότομο τέλος, το οποίο δεν ολοκληρώνει καμία από τις δύο παράλληλες πορείες που ακολουθεί η ταινία!

Στην τελική, δίνεται η εντύπωση πως ο Φάγκρας κάποια στιγμή αποφάσισε να σταματήσει τα γυρίσματα του φιλμ και μετά προσπάθησε να δημιουργήσει έστω κάποιο δείγμα ιστορίας από τις σκηνές που είχε καταφέρει να γυρίσει. Αν θυμηθεί κανείς ότι η «Μορφίνη» του συμπεριλαμβάνεται στις είκοσι ταινίες του «διαβόητου» αφιερώματος για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο θυμός γίνεται ακόμα εντονότερος για την ουσιαστικά «κλεψιά» της ταινίας. Ένα τέτοιο φιλμ, όχι μόνο δεν έχει θέση στο διαγωνιστικό τμήμα ενός Φεστιβάλ, αλλά ούτε καν στο πρόγραμμα, καθώς δεν πλησιάζει καμία καλλιτεχνική πρόθεση ή ιδέα ολοκληρωμένου συνόλου! Κρίμα, μόνο κρίμα. (Και κρίμα που δε βρίσκεται στην πόλη και ο Φραγκούλης, η προβολή θα άφηνε εποχή…)