Εννοείται ότι είχα κάτι ουτοπικά πλάνα για το FREE CINEMA πριν ξεκινήσει. Ότι θα μπαίνει εύκολα διαφήμιση, γιατί οι πελάτες θα αντιλαμβάνονται την ποιότητα στο γράψιμο, θα ξεχωρίζουν την άποψη στην ύλη, την αισθητική και κάτι άλλα… σαχλά και ρομαντικά. Όχι, αγάπη μου, αν δεν ανεβάζεις βιντεάκια με «γούτσου γούτσου» γατάκια ή σκυλιά που τρώνε τα μούτρα τους, δεν ανήκεις στα «καλά» τα sites! Κράτα τους «τρελούς» που σε ακολουθούν και πορέψου…
Κείμενα. Άλλο «μανίκι» κι αυτό. Σήμερα, για να ανακαλύψεις σωστό «γραφιά» με κινηματογραφικές γνώσεις που δεν θα έχει… τουπέ καρδιναλίου διότι είναι ήδη blogger, μετατρέπεσαι αυτομάτως σε σύγχρονο Σέρλοκ Χολμς! Οι νεότερες από τη δική μου γενιές έχουν παρακολουθήσει… δραματικά λιγότερο σινεμά και έχουν απωλέσει αυτό που χαρακτηρίζουμε «μέτρο σύγκρισης» όταν φτάνουμε στα περίφημα (μαύρη ώρα…) «αστεράκια». Ίσως να έχουν μάθει και από τη σωρεία των Ελλήνων κριτικών που εδώ και χρόνια έκανε «ματάκια» με τα διάφορα γραφεία διανομής, με αντάλλαγμα μια κάποια «λάσκα» στις αξιολογήσεις. Τι να πρωτοπώ;
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, για οικονομικούς λόγους, σίγουρα θα επέλεγα κάτι άλλο. Και θα κρατούσα μόνο τον ρόλο του θεατή, χωρίς να του κοτσάρω από πριν τη λέξη «επαγγελματίας». Δυστυχώς, η ομορφιά του επαγγέλματος έχει χαθεί. Έχει χαθεί γιατί οι ταινίες χειροτέρεψαν, οι συνθήκες της αγοράς δεν είναι ευχάριστες, οι «συνάδελφοί» σου μοιάζουν πια περισσότερο με bitchy χαρακτήρες από σαπουνόπερες. Χαίρεσαι κάτι σαν 10 – 15 φιλμ το χρόνο, για να αντέχεις τόσο πολλά…
Με ρωτάνε πιτσιρίκια που θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Τα αποτρέπω. Σήμερα ένας κριτικός κινηματογράφου έχει μάλλον λιγότερη αξία από έναν επιδραστικό (λέξη που μισώ!) social media «celebrity» που θα πάει σε μια πρεμιέρα ή μια προβολή και μετά θα ποστάρει ένα «ταινιάρα» ή «βαρέθηκα και άνοιξα το twitter για να περάσει το δίωρο». Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Κάποτε μιλούσαμε για pop κουλτούρα. Σήμερα ούτε «κάτι πιο pop» υπάρχει, ούτε και μάχεται κανείς για τη διατήρηση της όποιας κουλτούρας.
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έλεγα στον πατέρα μου να μη με αφήνει να πηγαίνω συνέχεια σινεμά, να μη με συνοδεύει στα «ακατάλληλα», γιατί αυτά μου «ανοίξανε» τα μυαλά κι εγώ έβλεπα Ρενέ και Φελίνι όταν τα άλλα παιδάκια τρέχανε στο… «Karate Kid»! Κι έτσι, ίσως, δεν θα γινόμουν κριτικός κινηματογράφου. Το FREE CINEMA δεν θα έκλεινε τα 3 του χρόνια σα να μου δείχνει το μεσαίο δάχτυλο. Και ελπίζω στην πενταετία να υπάρχει ακόμη εδώ, μαζί με κάποιους (λίγους και καλούς) πιστούς αναγνώστες και… λιγότερα φάσκελα.
