Η αμερικανική «γενιά του Πολυτεχνείου» πάει κηδεία, για τον αυτόχειρα «φίλο» που άφησε πίσω, με αντάλλαγμα τα πλούτη, τη φήμη ή και τη δημιουργία οικογένειας. Τα αστικά στερεότυπα, δηλαδή. Δεν ήταν αυτά που ζητούσαν, πραγματικά. Σοφή μουσική επένδυση για την εισαγωγή του αριστουργήματος του Λόρενς Κάσνταν.

Αρκετές δεκαετίες πριν από τα χοροπηδητά στους καναπέδες της Όπρα, ο Τομ Κρουζ έβγαινε στη μεγάλη οθόνη μ’ ένα σώβρακο και έκανε και τούμπες ακόμη, επειδή οι γονείς του τον άφηναν μόνο στο σπίτι! Ήταν rock. Ήταν νέος. Και αθώος. Όπως όλοι μας. Κάνε πως δεν το θυμάσαι, αν τολμάς.

Βγαίνουν οι τίτλοι αρχής. Η Κατρίν Ντενέβ και ο Ντέιβιντ Μπόουι είναι βρικόλακες. Και πάνε να «ψαρέψουν» θύματα σ’ ένα club. Πάνω στη σκηνή, ο Πίτερ Μέρφι τραγουδάει για τον απέθαντο Μπέλα Λουγκόσι. Κι εσύ ανοιγοκλείνεις τα μάτια για να πιστέψεις πως όλο αυτό συμβαίνει! Πώς γίνεται να μην αγαπήσεις το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τόνι Σκοτ (R.I.P.);

Από τα παράδοξα της «Λάμψης» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το τραγούδι του jazz crooner που έλαμψε στη Βρετανία του ’30 μας οδηγεί στους τίτλους τέλους, αφού πρώτα μας… διαλύσει τα νευρικά κύτταρα με το κοντινό σ’ εκείνη τη φωτογραφία του 1921. Τώρα, γιατί μια ηχογράφηση που έγινε επιτυχία το 1934, πρέπει να μας πηγαίνει ως αναφορά πίσω στα 20’s, μόνο ο Κιούμπρικ γνώριζε (#fail)…

Slow-mo βομβαρδισμοί με napalm, ελικόπτερα που διασχίζουν το κινηματογραφικό καρέ, ένας ανεμιστήρας οροφής που σε υπνωτίζει και ο Μάρτιν Σιν, σχεδόν παραδομένος στη μαστούρα και τη φωνή του Τζίμ Μόρισον, όχι από το… τέλος της ταινίας, αλλά στον πρόλογο του έπους για τον πόλεμο του Βιετνάμ από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Πριν από τον Ταραντίνο (ή και το… «Dirty Dancing» για το συγκεκριμένο άσμα), ο Μάρτιν Σκορσέζε μας έμαθε με τον πιο προσωπικό και βιωματικό τρόπο τι σημαίνει jukebox cinema, σε αυτά τα Super-8 opening credits των «Κακόφημων Δρόμων», που λειτουργούν λίγο και σαν… trailer – προσεχώς για τους δεσμούς του με τη μαφιόζικη θεματολογία και την pop κουλτούρα, φυσικά.

Ο ύμνος των χαρλεάδων και των απανταχού μηχανόβιων της… άγριας ασφάλτου, ηχογραφήθηκε το 1967, κυκλοφόρησε σε single το 1968, αλλά τα opening credits της ταινίας του Ντένις Χόπερ το μετέτρεψαν σε αιώνιο θρύλο και το απόλυτο hippie anthem. Χωρίς αυτή την επιτυχία, τα soundtracks δε θα φλέρταραν τόσο με την ιδέα του «δανεισμού» τραγουδιών από τα charts.

Αυτό έγινε από λάθος! Το μέγα σουξέ του γνωστού ντουέτου, από το 1965, χρησιμοποιήθηκε από το Μάικ Νίκολς σαν «οδηγός» για το μοντάζ του «Πρωτάρη», μέχρι τη στιγμή που όλοι συνειδητοποίησαν πως το τραγούδι δεν ήταν δυνατόν να βγει από το φιλμ και αγόρασαν τα δικαιώματα χρήσης του. Μέχρι τότε, κανείς δεν τολμούσε να «ανακυκλώσει» πρόσφατη επιτυχία σε ταινία. Σήμερα, οι περισσότεροι πιστεύουν πως πρόκειται για original σύνθεση για το φιλμ!

Μια βρετανική επιτυχία του 1939 που συνδέθηκε με τη λαχτάρα των γονιών να δουν τα παιδιά τους να γυρίζουν σώα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκτά έναν εντελώς ειρωνικό τόνο στα χέρια του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, στο φινάλε αυτής της κατάμαυρης πολιτικής σάτιρας, μέσα από πλάνα «μανιταριών» από εκρήξεις πυρηνικών δοκιμών! No future.

Γράφτηκε για μιούζικαλ του Broadway, το 1931. Δε γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Ώσπου το μουρμούρισε ως μελωδία η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, σε αυτή την οσκαρική, κλασική ταινία του Μάικλ Κερτίζ. Και ο Σαμ το θυμήθηκε για να το παίξει στο πιάνο… Η σύνθεση χρησιμοποιήθηκε σε ολόκληρο το φιλμ ως leitmotiv, αλλά ο Ντούλι Γουίλσον ατύχησε με τη studio ηχογράφηση του τραγουδιού εξαιτίας μιας απεργίας μουσικών, επιτρέποντας στην παλαιότερη εκτέλεση του Ρούντι Βάλι να γίνει #1 single!