Ποιος θα το περίμενε πως ο Φιλ Κόλινς ταιριάζει στο… τριολέ σεξ μετά φόνου! Από το ομώνυμο, cult βιβλίο του Μπρετ Ίστον Έλις που κατακρεούργησε την image του γιάπικου, χρηματιστηριακού κόσμου της Νέας Υόρκης, ο Κρίστιαν Μπέιλ εξομολογείται την αγάπη του για το «αριστούργημα» των Genesis, το «Invisible Touch», και αναλύει… ερεθιστικά τα τραγούδια του album, αλλά προτιμά να δράσει με ένα… solo hit του Κόλινς. Πιάνεις την ειρωνεία;

Από τη σχολή του φετιχιστικού slow-mo, με έμφαση στο vintage, το σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι διαθέτει ουκ ολίγες τέτοιες σκηνές, όμως, με αυτό το φιλμ έκανε τους πάντες ν’ ανατριχιάσουν και να τρέχουν για ν’ αγοράσουν το soundtrack, στο οποίο κυριαρχούσαν οι latin ηχογραφήσεις του «Βασιλιά» Κόουλ.

Σε έχει χτυπήσει κατακέφαλα η ανατροπή του φινάλε και δεν ξέρεις… πού πήγε το μυαλό σου; Κάπως έτσι θα σκέφτηκε και ο Ντέιβιντ Φίντσερ το 1999 και επέλεξε το τραγούδι των Pixies με, πόσο παράδοξο, αυτόν ακριβώς τον τίτλο, καθώς τα πάντα καταρρέουν και εκρήγνυνται στα τελευταία δευτερόλεπτα του φιλμ. Κάργα αισιόδοξο (not).

Ο Ντενί Λαβάν. Το είδωλό του σ’ έναν καθρέφτη. Ένα eurotrash club hit του 1994. Και το καταπιεσμένο gay πάθος ενός άνδρα που ξεσπά σε ένα solo χορευτικό. Λίγοι είναι εκείνοι που θυμούνται την ταινία της Κλερ Ντενί, περισσότεροι εκείνοι που δεν ξεχνάνε αυτή τη σκηνή…

Ότι συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό σπίτι, όταν η μαμά βάζει έναν παλιό δίσκο να παίξει… Η Σούζαν Σαράντον και τα παιδιά της τραγουδάνε και χοροπηδάνε παντού με αυτή τη μεγάλη επιτυχία του Μάρβιν Γκέι, στο οικογενειακό δράμα του Κρις Κολόμπους. Όσο μπορούν να το χαίρονται, δηλαδή…

Extracurricular activities montage από τον ακαδημαϊκό βίο του Μαξ Φίσερ. Μια ξεχασμένη μπάντα από τα τέλη των 60’s, κάτι σαν ανθυπο-Who της εποχής, αποκτά σημασία μέσα στην pop κουλτούρα εξαιτίας του Γουές Άντερσον στα τέλη των 90’s. Futura bold η γραμματοσειρά. Καθαρά ειρωνική σύμπτωση.

Ο Κένι Ρότζερς και οι First Edition αναβιώνουν χάρη σε ένα τριπαρισμένο όνειρο μέθης και παραζάλης του The Dude (Τζεφ Μπρίτζες), που οι αδελφοί Κοέν μετατρέπουν σε… βαγκνερικό έπος που ρίχνει όλες τις κορύνες στην πιο καμένη πίστα bowling στην Ιστορία του σινεμά! Και τι τίτλος, διάβολε…

Γράφτηκε το 1924 για μια οπερέτα – μιούζικαλ του Broadway. Σε αυτή τη… yodeling version του 1952, έγινε top 10 επιτυχία για τον τραγουδιστή της country Σλιμ Γουίτμαν και αναβίωσε με τον πλέον εξωφρενικό τρόπο στα 90’s, εξαιτίας του Τιμ Μπέρτον, με το εύρημα της… φονικής χροιάς του αοιδού! Για τους Αρειανούς δεν ήταν… ερωτικό το κάλεσμα.

Ο Βέλγος σκηνοθέτης Ζακό Φαν Ντορμέλ μας συστήνει τον ξεχασμένο Ισπανό τραγουδιστή της οπερέτας Λουίς Μαριανό, ως ίνδαλμα του κεντρικού ήρωα αυτού του φιλμ, που το φινάλε του είχε πνίξει στο κλάμα τους θεατές του Φεστιβάλ των Καννών το Μάη του ’96. Το άσμα είχε βάλει το χεράκι του σ’ αυτό το τέλειο montage.

Το τραγούδι από το ομώνυμο album του 1977, που εκτοξεύει την εισαγωγή του φιλμ του Ντάνι Μπόιλ, υποχρέωσε τον Ίγκι Ποπ να το επανακυκλοφορήσει ως single, έως και να φτιάξει ένα νέο music promo για την αγορά των 90’s. Choose life, θυμάσαι;