«It’s ten-o’clock, do you care where your parents are?»… Είναι το τραγούδι με το οποίο ξεκινά τις εκπομπές του ο ραδιοπειρατής Κρίστιαν Σλέιτερ, στο υποτιμημένο και αρκετά επαναστατικό, νεανικό φιλμ του Άλαν Μόιλ, που πρότεινε την αφύπνιση στα αμερικανικά σχολεία. Η επανάσταση δεν ήρθε, η σκηνή έμεινε…

Για να καταλάβει κανείς πόσο συνδέθηκε αυτή η κλασική jukebox επιτυχία των Righteous Brothers με την ταινία του Τζέρι Ζάκερ, αρκεί να θυμηθεί πως το single ανέβηκε στο #1 του βρετανικού chart και στο #13 του Billboard. Όχι το 1965. Το 1990! Επίσης, έγιναν μόδα οι σχολές αγγειοπλαστικής! Και το κανιβάλισε και ο ντετέκτιβ Ντρέμπιν με την Πρισίλα Πρίσλεϊ!

Ένα τραγούδι από το πλέον επιτυχημένο album «So» (1986) του Πίτερ Γκέιμπριελ, ένα boombox ψηλά σηκωμένο στα χέρια του Τζον Κιούζακ και, ιδού, η πιο ρομαντική… καντάδα της δεκαετίας του ’80, που πολλοί κανιβάλισαν, αλλά εξαιτίας της οποίας ακόμη περισσότεροι πνίγηκαν στο κλάμα μέχρι να τα ξαναφτιάξει με την Αϊόνι Σκάι.

Θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει ένα από τα αμέτρητα τραγούδια που έχει χρησιμοποιήσει με (συχνά ανεκδιήγητο τρόπο) ο Αλμοδόβαρ στις ταινίες του. Τίποτε, όμως, δε θα μπορούσε να ξεπεράσει τα opening credits των «Γυναικών στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης», ένα γραφιστικό όργιο – collage που συνοψίζει πλήρως την αισθητική και τις μονομανίες του Ισπανού δημιουργού.

Οι καλεσμένοι του στοιχειωμένου σπιτιού των Ντέιβις και Μπόλντουιν δαιμονίζονται από το κακό πνεύμα του «Σκαθαροζούμη», στο αναπάντεχο hit του Τιμ Μπέρτον, που κάνει τη lounge calypso του Χάρι Μπελαφόντε πιο… dinner friendly από ποτέ! Τι περίμενες, δηλαδή; Το «Ανέβα στο τραπέζι μου, κούκλα μου γλυκιά»;

Παίζει σε δύο σκηνές του πιο φρικαρισμένα mainstream φιλμ του Ντέιβιντ Λιντς. Δε θα προτιμήσουμε εκείνη του lip-sync με τον Ντιν Στόκγουελ, αλλά τη «joyride» που στράβωσε και φρέναρε, για να εξηγήσει ο Ντένις Χόπερ στον Κάιλ ΜακΛάχλαν τι θα πει «love letter» στη γλώσσα του… όπλου του, ενώ μια ξεκάρφωτη πουτάνα χορεύει με τη μελωδία του Όρμπισον στην οροφή του αυτοκινήτου (!).

Τότε, ήθελες να σηκωθείς στο κάθισμα του κινηματογράφου και να χορέψεις. Σήμερα, θέλεις να βάλεις τα κλάματα από τη συγκίνηση. Η θρυλική κατάληξη μιας παρέλασης που ούτε στο όνειρό σου δεν έχεις ζήσει, από την καλύτερη νεανική ταινία όλων των εποχών, που σκηνοθέτησε ο Τζον Χιούζ. Εξαιτίας της απήχησης του φιλμ, το τραγούδι (του 1963) ξαναμπήκε στο top 40 του Billboard, όπου παρέμεινε για 7 εβδομάδες!

Από αυτή τη σκηνή θα μείνει στην Ιστορία ο Τζον Κράιερ, καθώς μιμείται τον Ότις Ρέντινγκ, σε άλλο ένα νεανικό classic του Τζον Χιούζ από τη δεκαετία του ’80. Ξαναδές τη σήμερα και συνειδητοποίησε πόσο ξεπερασμένη ήταν η vintage ανακύκλωση της μόδας που – δήθεν – τόλμησες προ ετών…

Harlem shake και κουραφέξαλα! Ο Πολ Ρούμπενς τα είχε προφητεύσει όλα από τα μέσα των 80’s, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τιμ Μπέρτον, χορεύοντας για χάρη ενός τσούρμου από bikers, για να γλιτώσει το κεφάλι του, άντε και τις πλατφόρμες του! Επικό cult, που σε αφήνει με μια λέξη μονάχα στο στόμα: τεκίλα!

Η γέννηση της κόκκινης σαν τη φωτιά και σατανικής Plymouth Fury του 1958 χρειαζόταν και το κατάλληλο τραγούδι. Το προσφέρει ο Τζορτζ Θόρογκουντ σε αυτή την ηχογράφηση του 1982, που εκφράζει απόλυτα την κακία του αυτοκινήτου – φονιά, από το φιλμ του Τζον Κάρπεντερ. Προσοχή. Δε θέλει να την ακουμπάνε!