του Ηλία Φραγκούλη

Όπως οι τηλεοπτικές σειρές που σε κάθε επόμενη season… αλλάζουν ταυτότητα, έτσι και το sequel του «Sicario», αν και αχρείαστο εκ πρώτης όψεως, είναι μια εντελώς άλλη ταινία (η οποία ίσως αποσκοπεί στην ύπαρξη ενός ιδιότυπου μελλοντικού franchise). Που στέκει αυτόνομα και τίμια και, με έναν περίεργο τρόπο, καταλήγει να σου αφήνει την εντύπωση ενός φιλμ ισάξιου με το σκοτεινό ψυχόδραμα βίας που είχε στήσει προ τριετίας ο Ντενί Βιλνέβ.

Απουσιάζουν από εδώ ο κάπως πιο «arty» τόνος εκείνης της ταινίας αλλά και η ηρωίδα που υποδυόταν η Έμιλι Μπλαντ. Η εισαγωγή, επίσης, ξενίζει. Τζιχαντιστής suicide bomber ανατινάζεται για να αποφύγει τη σύλληψη, σε μια απόπειρά του να περάσει τα αμερικανικά σύνορα από το Μεξικό. Στην ακόλουθη (και αρκετά ενοχλητική) σκηνή, η (απόμακρα τοποθετημένη) κάμερα παρακολουθεί ένα group ανδρών καθώς εισέρχονται εντός supermarket επί αμερικανικού εδάφους. Μια σειρά από εκρήξεις στο εσωτερικό του μας κάνει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για μέλη του ISIS. Ο τελευταίος από αυτούς στέκει κοντά στην είσοδο όρθιος, προσεύχεται, ετοιμάζεται να ακολουθήσει τους συντρόφους του, ενώ μια γυναίκα τον ικετεύει να την αφήσει να βγει από το κατάστημα, να ζήσει. Εκείνη και το ανήλικο παιδί της. Ο τρομοκράτης ανατινάζεται. Κανείς δεν γλιτώνει.

Είναι μια εισαγωγή που μπορεί να προκαλέσει «στρεβλώσεις» στο μυαλό του θεατή, καθώς δεν είναι αυτό που περίμενε να δει από το «Sicario 2». Έχει μεταλλαχθεί αυτό το sequel σε προώθηση ρεπουμπλικανικής «κινδυνολογίας» και ξενοφοβίας; Σε ένα μιλιταριστικό, τύπου Κάθριν Μπίγκελοου δράμα «καταγγελίας» που μπλέκει άκομψα την ισλαμιστική τρομοκρατία με την παράνομη μετανάστευση Μεξικανών στις ΗΠΑ; Και πού πήγαν τα cartel ναρκωτικών από το προηγούμενο φιλμ; Ο Στέφανο Σολίμα (του πολύ ωραίου ιταλικού πολιτικού θρίλερ «Suburra») φροντίζει να απαντήσει άμεσα σε αυτά τα ερωτήματα, εισάγοντας και γνώριμους χαρακτήρες από την ταινία του Βιλνέβ (ο Ματ Γκρέιβερ του Τζος Μπρόλιν και ο Αλεχάντρο του Μπενίσιο Ντελ Τόρο). Το κομμάτι της τρομοκρατίας δεν θα μας απασχολήσει για πολύ στην ιστορία (ένα κάποιο ελαφρύ φάουλ στο σενάριο του Τέιλορ Σέρινταν, καθώς ήταν η κινητήρια δύναμη από την αρχή του φιλμ, αλλά ταυτόχρονα «σώζει» τούτο το sequel από πιθανές και βλακώδεις κατηγορίες πολιτικού χαρακτήρα), αφού το σχέδιο της αμερικανικής Κυβέρνησης είναι να ανακόψει τη δίοδο των μελών του ISIS από το Μεξικό προς τις ΗΠΑ, προκαλώντας έναν εσωτερικό πόλεμο («όπως μάθαμε στο Ιράκ») ανάμεσα σε μεγάλες συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών που ευθύνονται και για το «trafficking» τρομοκρατών, με αφετηρία την Αφρική.

Το πράγμα ξεκινά πολύ σύνθετα (με μια επιπλέον υποπλοκή «εκπαίδευσης» μαθητή που ζει ακριβώς δίπλα από τα σύνορα με το Μεξικό και μπλέκει με κακοποιό στοιχείο, αρχικά βοηθώντας στη μεταφορά λαθρομεταναστών), αλλά σύντομα θα φτάσουμε στο «ζουμί» της υπόθεσης, με τον Γκρέιβερ να παίρνει το ΟΚ της Κυβέρνησης για την υλοποίηση σχεδίου απαγωγής της 16χρονης κόρης βαρόνου των ναρκωτικών, έτσι ώστε να φανεί σαν απόπειρα εκβιασμού από αντίπαλο cartel. Άπαξ και πετύχει όλο αυτό, οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών θα σφαχτούν μεταξύ τους και οι τρομοκράτες δεν θα ξέρουν πού να απευθυνθούν για να περνάνε τα σύνορα. Φυσικά, επειδή πάνω-κάτω ξέρουμε τι μπάχαλο προκάλεσαν οι Αμερικανοί με τέτοιες μεθόδους στο Ιράκ, αναμένουμε να δούμε στην πράξη… τα χειρότερα!

Ο Αλεχάντρο θα γίνει το δεξί χέρι του Γκρέιβερ, επειδή ο πατέρας της 16χρονης ευθύνεται για το ξεκλήρισμα της δικής του οικογένειας, το σχέδιο της απαγωγής πάει μια χαρά, όμως οι δεσμοί που ενώνουν την Αστυνομία με τα cartel θα μπουν στον δρόμο τους και εκεί θα ξεκινήσουν οι ανατροπές και το αιματοκύλισμα. Ο Σολίμα χειρίζεται το υλικό του με αφηγηματική μαεστρία, αφήνοντας πίσω του κάθε πιθανή σύγκριση με το σινεμά (και την ατμόσφαιρα) του Βιλνέβ. Δεν θέλει να παραστήσει τον έξυπνο ή έναν σκηνοθέτη ο οποίος αναζητά το «βαθύτερο» νόημα. Ο Σολίμα θέλει να πει μια ιστορία και θέλει να τον ακολουθήσεις στην πορεία της, μια πεσιμιστική, θανατερή κάθοδο στον κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης, στην οποία κανείς δεν έχει τον χρόνο να ζήσει, να προλάβει να κάνει την επαφή με την όποια εσωτερικότητα, την ψυχή. Τα πάντα είναι προσωρινά εδώ, η ζωή δεν έχει καμία αξία, σε όποιο πλευρό του νόμου (ή και εδαφικά) κι αν κινείσαι. Τη μια στιγμή ανασαίνεις, την επόμενη είσαι ένα αζήτητο ψοφίμι στην έρημο. Έτσι είναι η ζωή. Γενικά.

Καθώς η 16χρονη Ιζαμπέλ γίνεται το «μήλον της έριδος» για… κάθε πικραμένο, ο Αλεχάντρο συνειδητοποιεί ότι πρέπει να την προστατεύσει σαν να ήταν το δικό του (χαμένο) παιδί και φτάνει να έρθει απέναντι και στους δικούς του, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για την ασφαλή επιστροφή της μικρής στην οικογένειά της. Το στοιχείο τού γουέστερν προσθέτει τους δικούς του συμβολισμούς, πια, με αποκορύφωμα τη σεκάνς της φυγάδευσης στο φτωχικό σπιτικό ενός κωφάλαλου ζευγαριού, η οποία συνδέεται θαυμάσια με την «Αιχμάλωτο της Ερήμου» (1956) του Τζον Φορντ (υπάρχει και σχετικό κάδρο που κλείνει το μάτι στον θεατή). Με το body count να αγριεύει, ο ελεγειακός τόνος παίρνει το πάνω χέρι στο «Sicario 2» και αυτό που παρακολουθούμε καταλήγει να παίρνει τη μορφή μιας μοναχικής πορείας απέναντι στον θάνατο ή την επιβίωση μέσα στο διαρκές και βαθύ πένθος. Δρόμοι σχεδόν κοινοί, με έναν απάνθρωπα μακάβριο τρόπο. Όποιον και να διαλέξεις σαν (ψυχρός ή μη) θεατής, στο τέλος εδώ έχει νικήσει το σινεμά μιας καθαρής, συναρπαστικής, χωρίς διαθέσεις να σου πουλήσει κάτι «ανώτερο» αφήγησης.