του Ηλία Φραγκούλη

Η συναισθηματική φόρτιση του 2015 έχει μείνει πίσω. Προχωράμε. Η saga παίρνει τον δρόμο της, προσπαθώντας να αποδεσμευτεί από το παλιό. Δεν είναι εύκολο. Αλλά οφείλει να γίνει κι αυτό. Λιγοστεύουν, άλλωστε, και οι… ζωντανοί ηθοποιοί μέσω των οποίων αγαπήσαμε τους χαρακτήρες του «Star Wars» το 1977.

Ο βαθμός αξιολόγησης (ενίοτε «πέτρα σκανδάλων» που γεννά επικούς τσακωμούς ή διαφωνίες) των «Τελευταίων Jedi» δίνει αμέσως την πρώτη χρήσιμη απάντηση που ο κάθε φανατικός (και μη) θεατής του franchise περιμένει να μάθει. Ναι, αξίζει τον κόπο και την αναμονή. Ναι, είναι ένα από τα καλύτερα φιλμ της σειράς. Και, ναι, είχα μεγάλο δίκιο για το ταλέντο του Ράιαν Τζόνσον, στον οποίο ανήκει απόλυτα ετούτη η επιτυχία. Είχα εντυπωσιαστεί με το ντεμπούτο του το 2006, το «Brick» (βλακωδώς διανεμημένο στα μέρη μας σαν «Έγκλημα στο Κολέγιο»!), είχα παλαβώσει εντελώς με το sci-fi classic που ήταν το «Looper» (2012) και, εκ των πραγμάτων, φάνηκε πως δεν ήμουν μόνος μου σ’ αυτό (η ντόπια κριτική είχε αδιαφορήσει σχεδόν σύσσωμη…). Για να δίνουν ο Τζορτζ Λούκας και ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς τα ηνία της σκηνοθεσίας και του σεναρίου στον Τζόνσον, μάλλον κάτι κάνει πολύ καλά αυτός ο τυπάκος…

Ευθύνη του Τζόνσον ήταν να αντέξει (ακόμη και) το βάρος του μουσικού θέματος του Τζον Γουίλιαμς ή του περίφημου opening crawl που μας υπενθυμίζει σε ποιο σημείο της πλοκής βρισκόμαστε. Ακριβώς από εκεί που μείναμε στο «Η Δύναμη Ξυπνάει», λοιπόν, η ιστορία που μας αφηγείται ο Τζόνσον δεν προχωράει πολύ παραπέρα στην ουσία, κλείνει όμως λογαριασμούς παλιούς, δυναμώνοντας την παρουσία των καινούργιων ηρώων, συστήνοντας παράλληλα και νέα πρόσωπα καίριας σημασίας (ίσως), όπως εκείνο της Ρόουζ Τίκο (της Κέλι Μαρί Τραν) που χάνει την αδελφή της στην εισαγωγική μάχη των «Τελευταίων Jedi» και ανατρέπει (;) ένα ενδεχόμενο… διαφυλετικού ρομάντζου που περιμέναμε να ωριμάσει στη συνέχεια της saga. Για την αινιγματική τελευταία σκηνή του έργου, και να ήθελα να δώσω ένα hint, δεν πιστεύω πως υπάρχει απάντηση προσωρινά.

Βασικοί πρωταγωνιστές του φιλμ, η Ρέι και ο Λουκ θυμίζουν κάπου την εκπαίδευση του δεύτερου από τον Γιόντα στο «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» (1980), καθώς εκείνη πρέπει να διδαχθεί τις αρχές των Jedi και να κατανοήσει με μεγαλύτερα οφέλη την έμφυτη Δύναμη που (σίγουρα) κατέχει. Ταυτόχρονα, η Αντίσταση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του ολοκληρωτικού αφανισμού, καθώς η Αυτοκρατορία (ή η μετεξέλιξή της, αν προτιμάς) στήνει διαρκώς παγίδες στο διάστημα. Ο Τζόνσον έχει στο μυαλό του τη σύλληψη μιας κανονικής ταινίας, άρα αντιμετωπίζει τις υποπλοκές του με ωριμότητα, δίνοντας σημασία στις εξελίξεις, χωρίς να νοιάζεται άσκοπα για το πότε θα «πετάξει» τις επιπλέον σκηνές δράσης, μαχών, εκρήξεων και παραπανίσιων CGI. Μπορεί αυτό να μην ενθουσιάσει μερίδα κοινού μαθημένου στην απλοποίηση της κινηματογραφικής εμπειρίας που παρέχουν οι περισσότερες κομιξάδικες περιπέτειες του σήμερα, όμως στο πλαίσιο του «Star Wars» τούτη η επιλογή είναι ένα σαφές υπέρ που θα λειτουργήσει έτσι για τους «Τελευταίους Jedi» και διαχρονικά, στο μέλλον.

Επειδή δεν επιτρέπεται να «χαλάσω» οτιδήποτε γύρω από την πλοκή, θα επισημάνω μονάχα ότι στις δύο σημαντικότερες σεκάνς του φιλμ επικρατεί… το κόκκινο χρώμα και θα «αποκαλύψω» μερικά στοιχεία που δεν μου επέτρεψαν να συγκινηθώ κυριολεκτικά με τούτο το κατά τα άλλα αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα του Τζόνσον. Σε αντίθεση με το «Η Δύναμη Ξυπνάει», εδώ δεν υπάρχει αυτό που έξω αποκαλούν «WOW moment» (τύπου «διάβολε, σκότωσε τον Χαν Σόλο!!!»), εκείνη η σκηνή που θα σε τινάξει από το κάθισμά σου, που θα σε κάνει «έξαλλο» (με την καλή έννοια), που θα κουβαλάς μαζί σου ως το highlight τούτου του επεισοδίου του «Star Wars». Τα γλυκούλικα πλασματάκια που κατοικούν τη νήσο – κρησφύγετο του Λουκ είναι αχρείαστα, δεν εξυπηρετούν σε τίποτε (εκτός ίσως από το merchandising…) και ο τόνος παρωδίας κάποιων σκηνών (που αφορούν περισσότερο τον χαρακτήρα του Στρατηγού Χαξ) δείχνει επίσης άστοχος, σαν μια λάθος απόπειρα να υπάρχει κάποιου είδους comic relief στην ταινία. Γιατί; Δεν βρισκόμαστε στο… «Spaceballs»!

Συνολικά, πρόκειται για μια ευτυχή στιγμή της διαστημικής saga που καλά κρατεί εδώ και τόσες δεκαετίες. Φαίνεται και πείθει ότι δεν γυρίστηκε… από υποχρέωση, αλλά με ενδιαφέρον και σεβασμό από πίσω. Κι αν στο φινάλε αισθανθείς ότι της λείπει κάτι (σε… Δύναμη), μην ανησυχείς, θα υπάρχει πάντοτε και η επόμενη συνέχεια. Της επίσημης σειράς, έστω. Για το κάθε spin-off, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί…