Εντάξει, το ξέρεις πως οι Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου δεν επικοινωνούν με την πραγματικότητα. Πόσω μάλλον με την αμερικανική! Όσο κι αν προσπαθήσει η Επιστήμη να εξηγήσει την αντίστασή τους στο blockbuster-ικό θέαμα, άλλο τόσο θα απορώ εγώ για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη mainstream κωμωδία. Την κωμωδία που εξελίσσεται, εκσυγχρονίζεται και παρακολουθεί το σήμερα, χρόνο με το χρόνο.
Σπάνια θα δεις «αστεράκια» να μοιράζονται απλόχερα σε ταινίες αυτού του είδους. Ακόμη κι αν γελάσουν όταν τη δουν, η αμερικανική κωμωδία δεν πρόκειται ποτέ να λάβει αυτό που της αξίζει από ντόπιο κριτικό. Από την εποχή των κολεγιακών και teen angst επών, του non politically correct του «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη», μέχρι την έκρηξη της σχολής του Άπατοου, η μιζέρια των κειμένων προκαλούσε και την αποστροφή του ελληνικού κοινού προς το genre. Γι’ αυτό και ούτε ξέρω τι να περιμένω, αλλά ούτε και πρόκειται να διαβάσω τι θα γραφτεί για το «Ted» από σήμερα. Προσωπικά, γαμήθηκα στα γέλια! Πόνεσε ο λαιμός μου! Ήθελα να κυλήσω στο πάτωμα γιατί το κάθισμα δε με χωρούσε! Και του έχωσα ένα τεσσάρι ολοστρόγγυλο, γιατί… στ’ αρχίδια μου η καλλιτεχνική αξία. Είναι κωμωδία. Άμα γελάς, πάει να πει πως το αξίζει. Αν όχι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το «άλλοθι» της δυσκοιλιότητας, αλλά, φιλαράκο, δεν πιάνει, διότι… been there, done that!
Τελικά, τι; Δε μιλά στη – δήθεν – ιδιοσυγκρασία μας η «αμερικανιά»; Είναι πρόβλημα κουλτούρας; Αποδεικνύει (και επιδεικνύει) την έλλειψη του χιούμορ; Πολλές φορές, ακόμη και το – παραπληροφορημένο – κοινό δείχνει δισταγμό να «μπει» και να το χαρεί. Γιατί έχουμε καταντήσει έτσι; Γιατί σταματήσαμε να γελάμε με τις αλήθειες και τα παθήματα και τον κανιβαλισμό της ζωής της αληθινής και αναζητούμε το γέλιο στο επιθεωρησιακό άκουσμα της λέξης «μαλάκας» από τον κάθε Λαζόπουλο και τη λαϊκουριά της παρωδίας του lifestyle; Αν αυτό μας αξίζει, βγάλε μου μια βίζα, σε παρακαλώ, εγώ προτιμώ τον «Ted».
