του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ο όρος doodle αναφέρεται κυρίως στη δημιουργία ενός σχεδίου με λίγο-πολύ απρογραμμάτιστες κινήσεις, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά, και χωρίς σαφή προσανατολισμό. Κι όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα δείγματα αυτής της τεχνοτροπίας ξεπερνούν τη φύση της και δημιουργούν, τελικά, έργα που εντυπωσιάζουν με την πολυπλοκότητά τους.

Ειδικά όταν το κάθε doodle αποτυπώνει και μια ξεχωριστή ταινία, ο βαθμός δυσκολίας γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, καθώς στο αποτέλεσμα πρέπει να φαίνεται ξεκάθαρα η πηγή έμπνευσης, παρά τις παρεμβάσεις οποιωνδήποτε δημιουργικών προσθηκών. Ως εκ τούτου, το ταξίδι της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» μοιάζει, όντως, σα να έχει προκύψει ύστερα από χρήση παραισθησιογόνων ουσιών, το ταξίδι της συντροφιάς του Δαχτυλιδιού στον «Άρχοντα» θυμίζει τα πρότυπα ενός χάρτη του… μετρό, ενώ η μη γραμμική αίσθηση του χρόνου για το Μάρτι ΜακΦλάι και το Δρα Μπράουν αποτυπώνεται ανάλογα και στο doodle του «Επιστροφή στο Μέλλον», για να μην αναφερθούμε στα πολλαπλά επίπεδα των κόσμων του «Inception».

Δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν ο όρος doodle δικαιώνει αυτές τις δημιουργίες, το αποτέλεσμα, όμως, παραμένει αρκούντως πρωτότυπο και εντυπωσιακό, ανεξαρτήτως της ονομασίας. Πιάσε στυλό και… «ζωγράφιζε». Χωρίς κανέναν περιορισμό!