Γιατί όχι, δηλαδή; Λιγότερο τσίρκο είναι ο ίδιος ο χώρος της (επαγγελματικής) κριτικής στη χώρα μας; Εδώ μέχρι και… σκέτοι δημοσιογράφοι αρθρογραφούν και μοιράζονται δημόσια την άποψή τους για θεατρικές παραστάσεις και όπερες, τσιφτετέλια, λογοτεχνικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες. Όλα μαζί! Greek kefi! Τέτοια βλέπει και ο απλός πολίτης, ο θεατής, αυτός που έχει καταναλώσει «Τέχνη» για ολίγες δεκαετίες της ζωής του (μην σου πω και μονοψήφια χρονάκια…) και ορμάει στο «ψαχνό» τής άποψης, της θεωρίας και της ανάλυσης (μην το γεμίσω με εισαγωγικά, την αντιλαμβάνεσαι την ειρωνεία). Εδώ άλλοι κατέχουν «πτυχία», σε ελεύθερο κόσμο ζούμε, κάνε στην άκρη, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!
Πέτυχα στο διαδίκτυο τούτο εδώ. Δεν έχω αγγίξει το παραμικρό, έτσι το βρήκα το κείμενο: «Γεμάτο νοήματα, το Lobster έχει όλα εκείνα τα τενχνικά και αφηγηματικά στοιχεία με τα οποία έχουμε συνδέσει τον Λάνθιμο. Μία αφήγηση που μιλά για τους έρωτες και θυμίζει σε πολλά σημεία για άλλη μια φορά τον Μύθο του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Όλη η ταινία είναι μία αλληγορία πιθανώς για το πόσο επιφανειακό είναι το φλερτ και οι σχέσεις στις μέρες μας και σίγουρα δεν απογοητεύει με τις αποστασιοποιημένες ερμηνείες και τις σκηνές που ενώ παριστάνουν την προπαγάνδα ότι όλοι χρειαζόμαστε ένα άλλο μισό μέσω «σεμιναρίων» στο Ξενοδοχείο, ίσως στην τελική είναι πραγματική προπαγάνδα και για εμάς και όχι με την κακή έννοια. Δεν λείπει ο κοινωνικός σχολιασμός και η εκλεπτυσμένη σάτυρα του σήμερα, η οποία δεν προκαλεί γέλιο, είναι, όμως, εμφανής. Εκκεντρικό όσο δεν πάει, το Lobster είναι ταινία για τους λίγους και ειδικά όσους μπορούν να αντέξουν την αφήγηση του Λάνθιμου, η οποία θα φανεί σε πολλούς που μετά το mid-point αρχίζει και χάνει λίγο τον δρόμο της μέχρι το τέλος που όπως και κάθε φιλμ του, θα προβληματίσει.»! Γιώργο μου, καλά έκανες κι έφυγες από την Ελλάδα. Να μας σκέφτεσαι πού και πού…
Τι άλλο να πω; Για κάποια αστεράκια της περασμένης εβδομάδας… κάργα στη γενναιοδωρία και τα φιλικά συναισθήματα (όχι για την ταινία, σίγουρα, αλλά ο άνθρωπος είναι αυτό που μετράει στην τελική, μωρέ…); Για πρεμιέρα «κινηματογραφικής εκπομπής» στην τηλεόραση που παρουσιάζεται από… stand-up κωμικό και προσφέρει κέφι και χαρά ολούθε; Όταν ο ίδιος ο κλάδος έχει απαξιώσει τόσο πολύ το επάγγελμα, πρέπει να κατηγορούμε τους άλλους για την ταφόπλακα της ξεφτίλας που πετάνε κι από πάνω μας; Ας πατήσει κάποιος και το κουμπί με τα προηχογραφημένα γέλια, παρακαλώ. Ή ένα ρέκβιεμ (για τον ψόφο). Κάτι.
