Γεμάτες οι «ατζέντες» των πολιτιστικών και του κινηματογραφικού ρεπορτάζ με εκδηλώσεις που προσφέρουν… τζάμπα σινεμά! Όχι avant premiere, αυτές καλά κρατούν, έχοντας, πλέον, γαλουχήσει ένα νέο είδος «θεατή», ο οποίος παρακολουθεί τα πάντα αλλά μόνο όταν τα βρίσκει δωρεάν, ακόμη και όταν την προβολή διοργανώνει το (φανταστικό) περιοδικό Ο Κυνηγός & η Μπεκάτσα (αν υπήρχε, εκείνοι θα το έβρισκαν). Μιλάμε για εκδηλώσεις που παρέχουν κινηματογραφικό θέαμα δίχως τη στοιχειώδη τιμή εισιτηρίου ή κάποια πρόσκληση. Ένα «μπάτε σκύλοι» υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες προβολής, που περισσότερο ζημιά μπορεί να κάνει στην αγορά, παρά να προτρέπει τον κόσμο προς τα σινεμά, θερινά ή μη. Και διαρκώς διογκώνεται το «φαινόμενο»…
Δηλαδή, τι; Το σινεμά είναι ελεύθερο προς κατανάλωση; Και γιατί δεν «κατεβάζω» κι από το σπίτι, τότε; Γιατί αυτό με κάνει να παρανομώ; Καταλαβαίνουμε τι «συνήθειες» πάνε να δημιουργηθούν; Φυσικά και όχι, αφού όλη η ελληνική κινηματογραφική αγορά είναι ένα μπάχαλο! Από τις προσφορές και τα 1 για 2 εισιτήρια, περνάμε στο τζαμπατζίδικο. Όμορφα.
Κάθομαι τώρα και νοσταλγώ την πρώτη «δοκιμαστική» προβολή του εβδομαδιαίου Ταχυδρόμου με το «The Big Chill» στο Αττικόν της Σταδίου, του «Risky Business» με το περιοδικό Ποπ & Ροκ στο Παλλάς της Βουκουρεστίου ή τις κυριακάτικες, πρωινές avant premieres που καθιέρωσε μετέπειτα το Αθηνόραμα. Πήγαινα πάντα σ’ αυτές. Αλλά το βραδάκι πήγαινα και έβλεπα και δύο έργα ακόμη (Κυριακή, γαρ), ως θεατής, πληρώνοντας το εισιτήριό μου. Υπήρχε μια διαμορφωμένη κινηματογραφική παιδεία, ένας σεβασμός, ακόμη και με τις παραδοσιακά κατώτερες συνθήκες σε ήχο και εικόνα. Όχι μόνο ο τραμπουκισμός του τζάμπα. Περασμένα «μεγαλεία», υποθέτω…
