της Σοφίας Σταυριανίδου

Η σειρά εδράζεται στο βιβλίο του Τόμας Μάιερ με τίτλο «Masters of Sex: The Life and Times of William Masters and Virginia Johnson, the Couple Who Taught America How to Love». Σε αυτό καταγράφονται ο βίος, η πολιτεία και βασικά τα επιστημονικά πεπραγμένα σε πανεπιστημιακή κλινική τού Μιζούρι τού εν λόγω δόκτορος και της βοηθού του. Η εποχή είναι η δεκαετία του ’50. Ο δρ. Μάστερς, λοιπόν, παρακινημένος από την περιέργεια – κατά τη γνώμη μας, και από προσωπική εμμονή, το οποίο θα αναλύσουμε παρακάτω – θέλει να τεκμηριώσει μέσω της επιστήμης και να θεωρητικοποιήσει όλα όσα σχετίζονται με την πιο προσωπική και ιδιαίτερη ανθρώπινη εκδήλωση, είτε διαδραστικά είτε ατομικά: τη συνουσία. Τι συμβαίνει στο ανθρώπινο κορμί κατά τη διάρκειά της, πώς συμβαίνει αυτό, την περιπτωσιολογία, τις εξαιρέσεις. Και αρχίζει μια μελέτη, επί του πρακτέου, παρακαλώ, δηλαδή με συμμετέχοντες που καλούνται να… το κάνουν μπροστά στα μάτια του και της Βιρτζίνια για χάρη της… επιστήμης!

Το Showtime έχει φτιάξει ένα όμορφο site για τη σειρά και μπορεί κανείς να ανατρέξει και να βρει από την ιστορία τού σεξ μέχρι και ένα πολύ διασκεδαστικό quiz, μέσα από το οποίο μπορεί να ικανοποιήσει την περιέργειά του για το… πόσα ξέρει περί του επίμαχου θέματος (κι εγώ το έκανα, αλλά δε λέω score, μην εκτεθούμε πολύ…). Πάρα πολλά από τα πράγματα, με τα οποία μέχρι στιγμής καταγίνεται η σειρά, στην εποχή μας είναι γνωστά, ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν είναι παρωχημένα. Γιατί, παρακολουθώντας τη μπορεί να έχεις ένα καρφωμένο μειδίαμα όταν βλέπεις τους καημένους τους συμμετέχοντες των πειραμάτων να συνουσιάζονται, να βαριανασαίνουν, να αυνανίζονται και να θεωρείται τολμηρό όλο τούτο για μια εποχή γεμάτη taboo, αλλά ουσιαστικά η σειρά σε πηγαίνει πιο πέρα, βάζοντας σιγά σιγά στο παιχνίδι τον μεγάλο, τον μέγιστο παράγοντα που κάνει το σεξ μοναδικό και απερίγραπτο και αυτό βέβαια είναι το κομμάτι τού συναισθήματος. Αυτό που δεν μπορεί να τεκμηριωθεί επιστημονικά, απλώς γιατί κατοικεί σε αυτή τη θαυμαστή, άγνωστη χώρα που ονομάζεται ανθρώπινη ψυχή.

Δεν είναι ορατό εξαρχής πού θέλει να το πάει το show, αλλά καθώς προχωράνε τα επεισόδια εισέρχονται οι παράγοντες που σε κάνουν να θέλεις να δεις παρακάτω: το παγωμένο, αλλά επίμονο βλέμμα τού δρος Μάστερς όταν πέφτει πάνω στη Βιρτζίνια, το ότι κάνει σεξ (πάντα από πίσω, χωρίς τη συνάντηση των ματιών!) με τη γλυκύτατη γυναίκα του μόνο για να κάνουν παιδί, το γεγονός ότι έχει χαμηλή ποσότητα σπέρματος και το κρατάει για την πάρτη του, το κεκαλυμμένο παιδικό παρελθόν που κουβαλάει ο ίδιος πετώντας το στα μούτρα τής μάνας του, το πόσο εκπληκτικό αντίβαρο γίνεται η Βιρτζίνια για την προσέγγιση των ανθρώπων – πειραματόζωων, που για το γιατρό μας είναι μόνο οι συμμετέχοντες της μελέτης. Αλλά είναι και εκπληκτικό αντίβαρο του ίδιου.

Το μεγάλο ενδιαφέρον είναι κυρίως αυτός. Καταπληκτικά παιγμένος από το Μάικλ Σιν, ο δόκτωρ μας είναι ένας ευνουχισμένος άνθρωπος. Κρυμμένος πίσω από ένα ανέκφραστο προσωπείο, κάνει μελέτη για το σεξ και τον νοιάζει πόσο χρόνο θέλει μια γυναίκα για να φτάσει σε οργασμό ή ποια είναι τα στάδια μέχρις εκεί ή αν τον νιώθει κλειτοριδικά ή κολπικά ή πόσους παλμούς καρδιάς καταγράφουν τα μηχανάκια του όταν οι άνθρωποι φτάνουν σε οργασμό. Χωρίς καθόλου να τον νοιάζει αν οι χτύποι της καρδιάς οφείλονται και στο συναίσθημα, γιατί ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας μας συγκινεί, μας έλκει και μας προκαλεί ευφορία ή μας κάνει να νιώθουμε όμορφα, ανεξήγητα και ατεκμηρίωτα.

Είναι ένας παράγοντας που η σειρά βαθμηδόν αναπτύσσει μέσα από το χαρακτήρα τού δρος Μάστερς. Πρόκειται για μια καταπληκτική αντίφαση, το να είσαι γνωστικά Αϊνστάιν και συναισθηματικά με σύνδρομο Down. Τούτη η απόσταση κάνει τον ήρωα «αναπηρικά» ανίκανο να προσεγγίσει τους ανθρώπους, πόσω μάλλον να αγαπήσει με την έννοια του «χάνω κάτι από τον εαυτό μου». Ειδικά όταν από μέσα ξέρεις ότι ρίχνεις και… άσφαιρα, μπορεί να σε κάνει ακόμη πιο οχυρωμένο συναισθηματικά αλλά και κακό, ποιότητες των οποίων, συμπεριφορικά τουλάχιστο, διόλου δεν υπολείπεται ο γιατρός. Ή να είσαι τόσο εγωιστής που κρατάς θαμμένη στα άβατα της αίσθησής σου την απροσδιόριστη ταραχή με την παρουσία τής Βιρτζίνια. Ώσπου, φτάνει η κορυφαία στιγμή που ο κ. Μάστερς, μην αντέχοντας μια απώλεια, κλαίει, βγάζοντας κραυγές πόνου. Και ζητάει από τη Βιρτζίνια να κλείσει τα μάτια για να μην τον βλέπει, πιάνοντας, όμως, το χέρι της. Πόσο ένδοξη στιγμή, που αποδεικνύει ότι ο πόνος μπήγει τα άροτρά του στο χωράφι τού συναισθήματος και το οργώνει. Το κάνει εύφορο. Το κάνει προσβάσιμο. Το κάνει όμορφο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο πόνος καλλιεργεί το «νιώθω». Το δάκρυ το σπέρνει. Και έτσι μόνο ανθεί η αγάπη.

Αυτή είναι και η παράδοση στην άβυσσο του συναισθήματος. Ας έρθει τώρα να μας αναλύσει ο δρ. Μάστερς πώς προκαλείται το δάκρυ. Μπορεί να το κάνει μόνο από χημικής άποψης, αλλά μάλλον όχι να βρει τις περιπτώσεις στις οποίες αυτό το πράγμα συμβαίνει. Και μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που «έμαθε την Αμερική να… αγαπά», όμως, αυτό το «αγαπά» οπωσδήποτε έχει να κάνει με τη φυσική μας διάσταση κι όχι με την ψυχική. Γιατί αυτό δε διδάσκεται, κερδίζεται με την εμπειρία. Και το «Masters of Sex» παραδίδει ένα σενάριο που φαίνεται να κατέχει καλά τούτο τον κανόνα. Και μας κεντρίζει το συναίσθημα. Μην το χάσετε.