Και κάπως έτσι, ένα ζωντανό σινεμά μετατρέπεται σε… ανάμνηση παλιά. Σε μια γειτονιά που έσφυζε από κινηματογραφικές αίθουσες, στις οποίες πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Ως γέννημα θρέμμα Νέας Σμύρνης, η Καλλιθέα ανήκε στα όρια του… επιτρεπτού σε σχέση με τις μετακινήσεις μου εκτός σπιτιού και αποτελούσε έναν παράδεισο φιλμικών επιλογών, καθώς το δικό μου… walking distance περιλάμβανε μονάχα τον ΑΤΤΑΛΟ, την ΕΛΣΗ και το ΣΠΟΡΤΙΓΚ (αν μιλάμε αποκλειστικά για χειμερινούς, χωρίς να υπολογίζω ακόμη δύο σινεμά της Δάφνης – το ΑΡΓΩ πρέπει να ήταν το πρώτο που επισκέφτηκα). Με ένα λεωφορείο, η στάση του οποίου βρισκόταν σχεδόν δίπλα από το πατρικό μου, όμως, και μέσα σε λίγα λεπτά, είχα «στα πόδια μου» καμιά δεκαριά αίθουσες πρώτης προβολής, παρακαλώ!
Τις Κυριακές, χάρη στη σχετικά μικρή απόσταση που είχαν μεταξύ τους το ΕΤΟΥΑΛ, η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ και το ΤΡΟΠΙΚΑΛ (με το ΚΑΛΛΙΘΕΑ να με βγάζει ελαφρώς off στο… τρέξιμο, από την αντίθετη κατεύθυνση!), ταιριάζοντας τις ώρες, χτυπούσα διπλό πρόγραμμα. Σημαντική λεπτομέρεια: τα περισσότερα από αυτά ήταν αρκετά ελαστικά στο θέμα του… rating, οπότε σχεδόν όλες οι ταινίες έπαιζαν «κατάλληλες από 13ων»! Υπήρχαν, φυσικά, και οι εξαιρέσεις, όπως το τεράστιο παιδικό τραύμα της απόρριψης εισόδου (μετά του κηδεμόνα μου!) στο πρώτο «Παρασκευή και 13», στη ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ή η «πόρτα» που είχα φάει στην ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, στα «120 Μέρες στα Σόδομα» (με ολόκληρο τσούρμο συμμαθητών που δεν είχαν ιδέα για το τι θα έβλεπαν, το είχα «πουλήσει» ως φιλμ… τρόμου!) και στο «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» (όπου υπούλως έκοψε εισιτήρια η αδελφή μου, αλλά ο άνθρωπος που τα τσέκαρε εντός ανέκραξε… «Που πάει το παιδί;» και μας πετάξανε έξω!).
Τι να πρωτοθυμηθώ από την ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ της οδού Κρέμου (διάσημος δρόμος για τους κινηματογραφόφιλους στην περιοχή, εξαιτίας και του θερινού ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ, το οποίο συνήθιζε να παίζει άγριο art-house!); Από το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» (σε επανέκδοση, εντάξει, δεν είμαι και σαν την Ακρόπολη ηλικιακά!) μέχρι και το «Παιχνίδι των Λυγμών» είχα δει εκεί. Και το τρίτο «Παρασκευή και 13», το πρώτο μου 3D, με τα χάρτινα «γυαλιά», μέσα σε μία λαοθάλασσα των τότε fanboys που τσίριζαν σαν να ήταν σε γαλαρία γηπέδου κι ένας θεατής πετάχτηκε όρθιος στη σκηνή που ο Τζέισον λιώνει κεφάλι camper, με αποτέλεσμα να του πεταχτούν τα μάτια… τρισδιάστατα, προς το μέρος μας! Η ατάκα «Έπιασα ένα!» και ο χαμός που ακολούθησε (παραλίγο να γκρεμιστεί το σινεμά…), είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που δεν ξεχνάς ποτέ, όσο STUDIO και ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ να έχεις καταναλώσει στη ζωή σου!
Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ άνοιξε το 1969 (η άνωθεν εικόνα είναι του 1976), ήταν μια πελώρια (για τα παιδικά μου μάτια), μακρόστενη αίθουσα περίπου εξακοσίων θέσεων, που το 2003 χωρίστηκε στα δύο (δυστυχώς). Η τελευταία της διεύθυνση την κρατούσε υγιή εδώ και εννέα χρόνια, όμως, ο ιδιοκτήτης του χώρου επέλεξε να μην ανανεώσει τη σύμβασή του. Για να γίνει κάτι άλλο; Ελπίζω πως όχι, διότι είναι η τελευταία χειμερινή αίθουσα που λειτουργούσε κανονικά στην Καλλιθέα, με πρόγραμμα διανομής και πρώτης προβολής.
Ειλικρινά, λυπάμαι πάρα πολύ.
