Πήγα στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου αναζητώντας μια fun διέξοδο στην ειδησεογραφική φρίκη των ημερών ή το φόρτο δουλειάς, που, δυστυχώς, δε μου επιτρέπει να πάω στις φετινές Κάννες (σπάει το σερί από το «Pulp Fiction», διάβολε!). Δεν πλησίασα κανέναν. Απλά, παρατηρούσα εξ αποστάσεως. Τη χαμογελαστή αμηχανία, την παρέλαση δημοσίων σχέσεων, το ανησυχητικά αυξανόμενο ποσοστό της hipster-ιάς, τη φαιδρότητα των «πρωταγωνιστών» αυτού του χώρου, οι οποίοι δεν καταφέρνουν να γεμίσουν έτσι καμία αθηναϊκή αίθουσα όταν παίζει ελληνική ταινία… Από όλη τη βραδιά μου άρεσε ο Καφετζόπουλος, η κυρία Ζατέλη, η χαρά της Μπουσίου, όταν κράτησε το βραβείο της καλύτερης ταινίας. Κατανοώ τη χαρά των κερδισμένων, αλλά δεν μπορώ να τη νιώσω με τόση ειλικρίνεια, ειδικά όταν αυτά που θα ήθελα να δω να βραβεύονται τη Δευτέρα που μας πέρασε δεν ήταν καν υποψήφια.
Είμαι κι εγώ κάπως αμήχανος αυτές τις μέρες. Περνάω έξτρα ώρες μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή, μου αρέσει να βλέπω το FREE CINEMA να διορθώνεται και ν’ ανανεώνεται σιγά σιγά. Μου αρέσει να κάνω browsing μέσα στο site, λες και είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι. Διασκεδάζω όταν ανακαλύπτω πως πολλοί από τους επισκέπτες δεν καταλαβαίνουν αμέσως τι ρόλο παίζουν τα μικρά «κουμπάκια» κάτω από την κεντρική εικόνα των posts. Σκέφτομαι πόσα πράγματα έχω να κάνω εδώ μέσα και ελπίζω να μη χάσω τόσα άλλα που πρέπει να ζω και εκεί έξω… Ελπίζω να μας αφήσουν να τα κάνουμε πράξη. Όλα αυτά τα πράγματα που ονειρευόμαστε. Κυρίως τα δημιουργικά, γιατί σ’ αυτή την κάστα ανθρώπων πιστεύω πως ανήκω. Κι όλα τ’ άλλα θα τα βολέψουμε, κάπως. Δε μου αρέσει να μιλάω για πολιτική. Αλλά νομίζω πως κατάλαβες τι εννοώ.
