Και δε θα οφείλεται στη διόγκωση του προβλήματος που θα φέρει η εξαφάνιση της σελιλόζης μέχρι τους τελευταίους μήνες του 2014. Περισσότερο από τους κινηματογράφους του χειμώνα, τα θερινά σινεμά είναι έρμαια παντός καιρού, αθλητικών γεγονότων και… των μπάνιων του λαού. Άρα, για να αντέξουν οικονομικά το επερχόμενο – και οριστικό – κύμα της ψηφιοποίησης στις συνθήκες προβολής, πρέπει, ειδικά φέτος, να δουλέψουν για να αντέξουν τη σοβαρή δαπάνη της προσαρμογής προς το digital. Για να κάνει ταμείο ένας κινηματογράφος χρειάζεται προϊόν, χρειάζεται κατανόηση των ειδών στον προγραμματισμό, χρειάζεται αντίληψη της «γειτονιάς» στην οποία βρίσκεται το σινεμά, χρειάζεται μια επαφή με τις ανάγκες του θεατή.
Η εικόνα του φετινού καλοκαιρινού προγράμματος είναι μια σκέτη τραγωδία. Έχω γκρινιάξει ιδιαίτερα, από τη δεκαετία του ’90 κιόλας, για την τακτική των ελληνικών γραφείων διανομής να… ξεσκαρτάρουν ή να αδειάζουν «ράφια» κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών. Τότε, όμως, δεν είχαμε καν τον αέρα να περιμένουμε day-and-date πρεμιέρες στουντιακών blockbusters. Γι’ αυτό και βλέπαμε τη σαβούρα, τα υπολείμματα του χειμώνα. Είναι καθαρός σουρεαλισμός, λοιπόν, σε μια περίοδο μεγάλης πτώσης των εισιτηρίων, να βλέπεις τα ίδια τα γραφεία που κλαίνε για την κατάντια, να προγραμματίζουν τα αίσχη που πρόκειται να δεις μέσα στους επόμενους μήνες στη μεγάλη οθόνη (για να μην πω ότι τα μισά από αυτά μπορείς ήδη να τα δεις και στη μικρή οθόνη, με τον τρόπο που φαντάζεσαι…)!
Ξέρεις, την κρίση σε τούτη τη χώρα δεν την «εισαγάγαμε» ακριβώς. Τη δημιουργήσαμε, αν όχι από μόνοι μας, με κάποια «βοήθεια» και την ευγενή καθοδήγηση ξένων «αρχηγείων». Στο σινεμά, όμως, τα λάθη είναι αποκλειστικά ντόπια. Και αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία που δεν έχει σκοπό να τα αλλάξει… Καλό Mundial, καλά μπάνια, καλά σαράντα.
