Αρχές Νοέμβρη του 1996, στη Νέα Υόρκη. Τα ραδιόφωνα παίζουν ασταμάτητα το «#1 Crush» των Garbage. Το soundtrack του «Romeo + Juliet» του Μπαζ Λούρμαν έφτασε το #2 στο albums chart του Billboard. Μαζική, τεράστια επιτυχία. Με Radiohead, The Cardigans, έως κι εκείνη την παλαβή Σουηδέζα, τη Στίνα Νόρντενσταμ! Αλλόκοτα πράγματα για τα σημερινά δεδομένα των charts…
Βρίσκω εισιτήρια για την ταινία σε κεντρικό multiplex, μεσημέρι. Οι βραδινές παραστάσεις ήταν sold out. Η αίθουσα μέσα έμοιαζε με… σχολική εκδρομή! Θα έβαζα στοίχημα πως η πιτσιρικαρία δεν ήξερε τι είναι αυτός ο Σαίξπηρ… Αλλά είχε πωρωθεί με το έργο, αντιδρούσε με επιφωνήματα στο παραμικρό και κάπου κοντά στο τέλος άκουγες κραυγές απόγνωσης, ομαδικούς αλαλαγμούς του τύπου «Μην το πίνεις, όχι, μη!» και άλλα ανυποψίαστα, που με έκαναν να χαμογελώ. Ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο ήταν 22 χρονών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποθέωσης της δύναμης της pop κουλτούρας, το φαινόμενο του «Romeo + Juliet» έμελλε να γίνει και κάτι σαν ταφόπλακα για την MTV generation, η οποία είχε ακόμη τη διαύγεια να αντιλαμβάνεται το «alternative» άκουσμα, να φτάνει σε ένα επίπεδο ωρίμανσης με γούστο, να καταναλώνει ακόμη τραγούδια, να εκτίθεται χωρίς φόβο στο ρομαντισμό. Στην τηλεόραση, όντως, έπαιζαν music videos…
Σήμερα, το MTV σπάνια παίζει τραγούδια. Ο Pitbull γαμάει και δέρνει στα charts. Το soundtrack του «The Great Gatsby» αναμένεται να φτάσει το… #2 στο albums chart του Billboard (αλλά οι διασκευές του σχεδόν σε ενοχλούν). Οι teenagers σίγουρα δε γνωρίζουν τι εστί Φιτζέραλντ. Η ταινία παίζει σε 3D, για ακόμη καλύτερες εισπράξεις. Και προβάλλει μια Αμερική ανάπτυξης, κοινωνικών αντιθέσεων και ταξικού χάσματος. Ζαλίζεσαι από τις εικόνες, το ιδεολογικό rewind, το στρόβιλο του déjà-vu. Το αναμάσημα ενός καλύτερου παρελθόντος μάς κρατά στη ζωή. Ή μακρυά από κάδους σκουπιδιών (διπλής ανάγνωσης αυτό, ίσως). Ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο πλησιάζει τα 40. Κι εσύ θέλεις να πατήσεις το stop. Όχι άλλο pause.
