ΝΕΟΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΘΕ (2018)
(LES VIEUX FOURNEAUX)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κριστόφ Ντιτιρόν
- ΚΑΣΤ: Πιερ Ρισάρ, Εντί Μιτσέλ, Ρολάν Ζιρό
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 89'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΤΡΙΑΝΟΝ
Τρεις αχώριστοι κι αγαπημένοι παιδικοί φίλοι, ο Εμίλ, ο Πιερό και ο Αντουάν, ξανασμίγουν στη γενέτειρά τους, στα 70 τους πλέον, με αφορμή την κηδεία της γυναίκας του τελευταίου. Όταν ένα γράμμα της εκλιπούσας βλέπει το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά, με καθυστέρηση δεκαετιών, ο Αντουάν είναι αποφασισμένος ν’ αλλάξει μέχρι και χώρα, ώστε να τιμωρήσει παραδειγματικά τον άνθρωπο που είχε μπλέξει μαζί της. Μοναδική ελπίδα να αποτραπεί το μοιραίο; Οι δύο γερασμένοι αλλά θεότρελοι φίλοι του.
Με βασικά εφόδια την αναγνωρισιμότητα και, ακολούθως, τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε στα ράφια των κομιξάδικων, το «Les Vieux Fourneaux» (ή «Νέοι Είστε και Φαίνεσθε» κατά το ελληνικότερο – και γελοιότερο) επικύρωσε το εισιτήριο για την κινηματογραφική του μεταφορά, το σωτήριον έτος του… 2018 για τις γαλλικές αίθουσες και την εβδομάδα που διανύουμε, μόλις δύο χρονάκια μετά (!), για τις ημέτερες. Αυτό είναι, άλλωστε, και το σύνηθες market της Φλομποβίζιον (ΤΜ), αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλουμε να ομολογήσουμε πως το φιλμ προβλήθηκε και σε άλλους ακρογωνιαίους λίθους του παγκόσμιου κινηματογραφικού γίγνεσθαι, όπως η Εσθονία και η Κολομβία (αλλά με μόλις έναν χρόνο καθυστέρηση, πιο τυχεροί από εμάς…).
Στη σκηνοθεσία συναντάμε (γιατί;) τον Κριστόφ Ντιτιρόν, στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, με πλούσιο υλικό είναι αλήθεια, μιας και τα comics καλύπτουν ένα ευρύ κοινωνικοπολιτικό φάσμα, με υποδόρια κριτική και σαρδόνιο χιούμορ. Τι βλέπουμε στο φιλμ; Αστεία με γέρους. Α, και μία κωλοχαράδρα του μάστορα στο σπίτι (απίστευτα ευρηματική σεκάνς). Ποια ήταν η τελευταία φορά που πραγματικά δούλεψαν τα αστεία με μοναδική έμπνευση την ηλικία στο σινεμά; Μιας και ο κινηματογράφος δεν είναι διαφήμιση παρόχου τηλεπικοινωνιών, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Και είναι κρίμα, διότι αν κάτι δουλεύει υποδειγματικά στο «Νέοι Είστε και Φαίνεσθε», είναι το πρωταγωνιστικό τρίο των ηθοποιών, Πιερ Ρισάρ, Εντί Μιτσέλ και Ρολάν Ζιρό, οι οποίοι μοιάζουν να είναι όντως τρεις φίλοι από παιδιά και όχι απλά να τους υποδύονται. Είναι μία ευχάριστη νότα φρεσκάδας, απέναντι στο «άχαστο» καλοκαιρινό δίπολο των Μπουν / Κλαβιέ. Δυστυχώς, όμως, δεν βοηθιούνται από την ταινία.
Πάντως, σε ένα κάποιο… ελάχιστο ποσοστό, το φιλμ θα καταφέρει να σας κάνει να ταυτιστείτε με το τρίδυμο του καστ, μιας και μέσα στο πρώτο σαραντάλεπτο (ήδη!) θα αισθανθείτε την ηλικία σας να πλησιάζει τόσο κοντά σ’ εκείνη των χαρακτήρων, ανεξάρτητα από τα χρόνια που υπολογίζατε από τη γέννησή σας όταν ξεκίνησε. Είναι κρίμα, γιατί το έργο είχε τα εχέγγυα να μην είναι ακόμη μία γαλλική μπαγιατούρα που μας σερβίρεται στην ανάγκη, αλλά μία ευχάριστη, έξυπνη κωμωδία η οποία θα έμενε στη μνήμη μας, έστω και βραχυπρόθεσμα. (Ένα υπαρξιακό τρολάρισμα ήταν, θα συνέλθω.)
