Διαβάζαμε Παναγιώτη Τιμογιαννάκη στον Ταχυδρόμο, κάθε εβδομάδα, περιμένοντας τις υποψηφιότητες, με ολίγη από προγνωστικά. Τη μέρα που έβγαιναν οι λίστες, ακούγαμε την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Πρώτο Πρόγραμμα, που έπαιρνε πρώτος τα fax (μη σου πω και τα telex…) από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ κι έβγαζε αμέσως τις ειδήσεις σε ζωντανή μετάδοση. Κι ύστερα… το βαθύ χάος, μέχρι το Σάββατο το βράδυ, μετά την Κυριακή της απονομής, οπότε η κρατική τηλεόραση έπαιζε τη μονταρισμένη version του show, σε ώρα μετάδοσης για… κοινούς θνητούς. Που ήδη ξέραμε ποιοι είχαν πάρει τα βραβεία, αλλά η αγωνία ήταν σχεδόν ίδια, αν γούσταρες τον θεσμό. Είχε τη χάρη του να παρακολουθείς τα πρόσωπα και τις εκφράσεις των υποψηφίων στα «κουτάκια» της οθόνης, να νιώθεις την πίκρα ή τη χαρά στο άκουσμα των ονομάτων…
Σήμερα, πριν καν βγουν οι υποψηφιότητες, τα διεθνή media λυσσάνε να βρουν τον νικητή από τον Δεκέμβρη (το αργότερο!), οι Ενώσεις Κριτικών της Αμερικής σου τα κάνουν τούμπανο, οι Χρυσές Σφαίρες αγωνίζονται να κλέψουν τη λάμψη της Ακαδημίας, τα BAFTA πετάγονται σαν την πορδή, τα Σωματεία των επαγγελματιών δηλώνουν ολοφάνερα τα φαβορί και… εκείνη την Κυριακή της αγρύπνιας μένουμε μπροστά στις τηλεοράσεις παριστάνοντας τους «έκπληκτους», ελπίζοντας σε ελάχιστες ανατροπές που θα μας τονώσουν το ηθικό και θα δικαιολογήσουν το «νυχτοκάματο» του τρόμου!
Τώρα, αν σου πω ότι την απολαμβάνω περισσότερο την τελετή απονομής την επόμενη μέρα, θα με καταλάβεις ή θα με πεις… βιτσιόζο επειδή κάθομαι και την ξαναβλέπω; (Μεταξύ μας να μείνει, αλλά τη βρίσκω και πιο συγκινητική και πάντοτε κολλάω και στο in memoriam, λες κι έχασα δικούς μου ανθρώπους…)
