Μου άρεσε το «Superman: Η Επιστροφή» (2006) του Σίνγκερ. Είχε τα κότσια να πάει το είδος της φανταστικής, κομιξάδικης περιπέτειας μερικά… έτη φωτός μπροστά, προσθέτοντας σοβαρό υπόβαθρο και αρκετό μεδούλι κάτω από την κάπα του κλασικού υπερ-ήρωα. Ήταν ένας Superman έτοιμος να σώσει τον πλανήτη κι ύστερα ν’ ανοίξει την ψυχή του σε έναν… ψυχαναλυτή! Μπορούσε κανείς να διχαστεί ακόμη και αναλύοντας τα «προβλήματα» του Κλαρκ Κεντ, ερμηνεύοντας το χαρακτήρα του μέσα από πρίσμα χριστιανικό ή γονικό. Στο φινάλε, βέβαια, και τα δύο πορίσματα θα έδιναν μια κοινή απάντηση: ο Θεός είναι ο ίδιος του ο πατέρας.
Ξένισε όλη αυτή η σοβαρότητα τότε και η Warner πάγωσε το πολυπόθητο reboot του ήρωα της DC, μπας και κοπάσει λίγο και ο σάλος των comic freaks που δεν καταλάβαιναν τι έβλεπαν, δίχως τις τρελές εκρήξεις, τις καταστροφές και τη σπίντα της δράσης να πατάει το refresh ανά τέταρτο. Και με το άλλοθι του «μπαλαντέρ» που άκουγε στο όνομα Κρίστοφερ Νόλαν, το studio αφέθηκε στη σιγουριά του ταμείου, έχοντας παραγγείλει από τον παραγωγό και σεναριογράφο μια ξεκάθαρη περιπέτεια, τίγκα στα οπτικά εφέ. Δυστυχώς, ο Νόλαν κράτησε μόνο τις… μπουλντόζες του CGI.
Είναι κάπως παράδοξο, στην εποχή της κυριαρχίας και της ωριμότητας των superheroes της Marvel, να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα παντελώς κενό υπερθέαμα που εμπεριέχει τόση φινέτσα όση είχε το τελευταίο sequel των… «Transformers»! Πόσο κρίμα, να ηττάσαι οπτικοακουστικώς επί 143 λεπτά στάχτης και ερειπίων, πόσω μάλλον όταν και η ίδια σου η ζωή αυτή την εικόνα παρουσιάζει. Escapism? Ωραίο αστείο…
