Βλέπεις, ακόμη κι αν θέλεις ή πρέπει να κάνεις ρεπορτάζ, το θέμα της «πειρατείας» είναι ένα τεράστιο taboo που υποτίθεται πως δεν πρέπει να αγγίζουμε, ούτε καν δημοσιογραφικά, διότι προτρέπουμε στο παράνομο «κατέβασμα» ταινιών. Σήμερα, αν γκουγκλάρεις τη λέξη SONY μαζί με «ληκάρισμα» ή «πειρατεία», πριν προλάβεις να ολοκληρώσεις την πληκτρολόγηση, άρθρα των New York Times, του Variety, μέχρι και του BBC, θα εμφανιστούν στην οθόνη σου.
Η «απαγορευμένη» είδηση μετατράπηκε σε σκάνδαλο με hackers που υπέκλεψαν ολόκληρες ταινίες του studio (και της Sony Pictures Classics) αλλά και αμοιβές ή bonus των CEO του, που φτάνουν τα 3.000.000 δολάρια. Ναι, η είδηση έγινε κάπως πιο «ζουμερή», ικανοποιώντας ακόμη περισσότερο τους αδηφάγα περίεργους αναγνώστες και, πιθανότατα, γεμίζοντας τον κόσμο του παράνομου downloading με χαιρέκακα συναισθήματα, βλέποντας τα ποσά που κερδίζουν ετησίως οι άνθρωποι που τους καταδιώκουν για… κλοπή (πνευματικών δικαιωμάτων, είναι πιο chic έτσι).
Το ερώτημά μου δεν αφορά την όποια υποκρισία ή τα άλλοθι της κάθε – αντιμαχόμενης – πλευράς. Απλά, ακόμη κι αν βγάλουμε έξω την περίπτωση ενός τόσο σοβαρού εταιρικού hacking (οι υπολογιστές της SONY κατέβασαν «μαύρο» για να μη φανεί η ένδειξη «Hacked by #GOP», με το τελευταίο να σημαίνει «Guardians of Peace»), στην αρχή μιας περιόδου οσκαρικής, κατά τη διάρκεια της οποίας τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου λαμβάνουν σχεδόν τα πάντα σε screeners των wannabe υποψηφίων φιλμ, πώς μπορεί μια ολόκληρη βιομηχανία να μην έχει βρει έναν τρόπο να προστατεύσει τα έργα της, που πολύ σύντομα θα παρακολουθεί ο καθένας μας σε μια οικιακή οθόνη; Αν ο κόσμος είναι τόσο ανίκητος και η βιομηχανία τόσο ηλίθια, ας σταματήσει το κυνήγι των «εγκληματιών» ή των «ανεμόμυλων» κι ας αναζητηθεί μια άλλη λύση… οικονομικότερης προσφοράς θεάματος προς το κοινό που θέλει να βλέπει ταινίες. Σινεμά; Δεν είμαι τόσο σίγουρος, πια…
