της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αυτό το χειροποίητο, σε μεγάλο βαθμό αυτοσχέδιο, παρεΐστικο, γυρισμένο σε 12 μόλις μέρες, φιλμικό πλάσμα θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανικό επιχείρημα υπέρ της γοητείας της απλότητας, ή του «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Προικισμένο με τρεις αυθεντικούς, χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή υποκρισίας, ποιητές ήθους, μερικά πανέμορφα τοπία της άνευ προκαταλήψεων, αδάμαστης Φύσης, και ένα θαυμάσια ορθάνοιχτο φινάλε, που αφήνει αποκλειστικά στο θεατή την απόφαση για το μέλλον της πρωταγωνιστικής τριάδας, θα μπορούσε επίσης να αναδειχθεί σε έναν αφοπλιστικά συγκινητικό ύμνο στην ανοχή και στην αγάπη κάθε είδους (αδελφική, φιλική, ερωτική), που, ναι, είναι εν δυνάμει ανίκητη.

Θα μπορούσε, αλλά δεν μπορεί. Με αφετηρία ένα θάνατο και ένα χωρισμό μοιάζει να θέλει να ψηλαφίσει τον πόνο που προκαλεί μοιραία κάθε είδους αβάσταχτη απώλεια, αλλοιώνοντας χαρακτήρα και συμπεριφορά όσων μένουν πίσω. Χωρίς, όμως, ούτε μια στάλα δεικτικού, (αυτο)σαρκαστικού χιούμορ ή έστω κάποιες εξάρσεις θυμού να χρωματίζουν τις συχνά ψιθυριστές και ανούσιες κουβέντες των τριών ηρώων, η πρώτη – υπερβολικά… ρεαλιστική – ώρα του φιλμ κυλά εξουθενωτικά αργά. Μονότονα. Βαρετά. Και μετά έρχεται το τελευταίο 30λεπτο για να σε αποτελειώσει. Με μια απρόβλεπτη, τραβηγμένη από τα μαλλιά, κάθε άλλο παρά αληθοφανή και κατά λάθος αστεία σεναριακή ανατροπή, το φιλμ μεταμορφώνεται σε εναλλακτική ρομαντική κομεντί, που μπορεί να μην κουράζει πια, παύει, όμως, να πείθει. Έτσι, ούτε οι υπέροχα αφτιασίδωτοι Μπλαντ, Ντάπλας και ΝτεΓουίτ, ούτε η αγέρωχη Φύση, ούτε το έξυπνο, ατακτοποίητο φινάλε, που προωθεί την ιδέα του σχηματισμού μιας διαφορετικής – κόντρα στις συντηρητικές, παραδοσιακές νόρμες – οικογένειας δεν αρκούν για να διασώσουν το τελικό αποτέλεσμα από το βάλτο της ασημαντότητας.