του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η τόσο σύγχρονη ιστορία αποτελεί διασκευή ενός μυθιστορήματος του Χένρι Τζέιμς, που εκδόθηκε το 1897! Στο καλογραμμένο σενάριο, η προέλευση της ιστορίας και η ηλικία της πηγής δε φαίνονται ούτε για μια στιγμή, γιατί οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις είναι απολύτως σημερινοί. Η Μέιζι μοιάζει με πολλά παιδιά που έχουμε δει γύρω μας. Ένα κοριτσάκι μόλις επτά ετών, έξυπνο και με ασυνήθιστη ωριμότητα. Δεν είναι από τα παιδιά που λένε μικρομέγαλα πράγματα και εντυπωσιάζουν τους γύρω τους. Η ωριμότητα της Μέιζι είναι ότι παρατηρεί τι συμβαίνει στο σπίτι της, στη σχέση των γονιών της και επεξεργάζεται τα γεγονότα χωρίς να παραπονιέται, χωρίς να αντιδρά όπως θα έκανε ένα άλλο παιδί της ηλικίας της, ακόμη κι όταν την ξεχνούν, τσακώνονται για εκείνη ή την εγκαταλείπουν.

Η Μέιζι είναι ένα θλιμμένο παιδί. Και πώς να μην είναι; Η μητέρα της βάζει μπροστά την καριέρα της, πίνει, ξενυχτά και είναι συνεχώς εκτός εαυτού. Ο πατέρας της είναι τυπικό παράδειγμα εγωιστή. Η δουλειά και οι ανάγκες του έχουν προτεραιότητα και χρησιμοποιεί τους πάντες γύρω του. Παντρεύεται τη νταντά της Μέιζι περισσότερο από πείσμα, για να την εγκαταλείψει κι αυτή μαζί με την κόρη του, αφού «πρέπει» να ταξιδεύει συνέχεια. Η μητέρα της, πάλι, θα παντρευτεί από αντίδραση έναν barman, μόνο και μόνο για να τον χρησιμοποιεί σαν σάκο του box στις εκρήξεις παραλογισμού της.

Η Σουζάνα και ο Μπέιλ, οι γονείς, είναι χαρακτηριστικά δείγματα εγωκεντρικών ανθρώπων και η Μέιζι είναι το θύμα της θλιβερής τους ένωσης. Χωρίς κανέναν δισταγμό, μπροστά στο παιδί, βρίζουν ο ένας τον άλλο και μιλούν με τον υποτιμητικότερο τρόπο. Και η Μέιζι απλώς ακούει και περιμένει υπομονετικά όταν την πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, καθώς τσακώνονται για εκείνη ή ξεχνούν ποιος πρέπει να την πάρει από το σχολείο.

Μέσα σε αυτό το αφόρητο περιβάλλον, η Μάργκο και ο Λίνκολν, οι νέοι σύντροφοι των γονιών, αποδεικνύονται πιο υπεύθυνοι κηδεμόνες. Οι γονείς της, στο όνομα της αγάπης, το μόνο που καταφέρνουν είναι της προκαλούν πόνο και θλίψη. Οι δύο «ξένοι», όμως, την προσέχουν περισσότερο, δείχνουν αληθινή φροντίδα και πλησιάζουν πολύ κοντά στο να γίνουν η θετή της οικογένεια.

Ίσως να έχει στοιχεία αναληθοφάνειας η ιστορία όπως εξελίσσεται, όμως, το σενάριο είναι καλά συγκροτημένο και η σκηνοθεσία το κρατά σε ρεαλιστικό πλαίσιο. Ένα εξαιρετικό κοριτσάκι, η Ονάτα Απρίλε παίζει τη Μέιζι, χωρίς να χρειάζεται να κάνει γκριμάτσες και να κλαίει για να καταλάβεις τι περνά. Η θλίψη της Μέιζι φαίνεται στα μάτια της. Γερό υποκριτικά είναι και το κουαρτέτο των φυσικών και θετών κηδεμόνων.