του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Είχαμε ξεχάσει ότι ο Λούκας Μούντισον μπορεί να κάνει κωμωδίες ή, τουλάχιστον, ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις καλά, σχηματίζοντας ασυναίσθητα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου κατά τη διάρκεια της προβολής! Μακριά από την αβάσταχτη θλίψη του «Λίλια για Πάντα» και τη μελαγχολία τού «Μαμούθ», ο Μούντισον με το «We Are the Best!» επιστρέφει στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και τις αρχές της καριέρας του (η ταινία θυμίζει σε ύφος αρκετά το «Fucking Åmål») για να μιλήσει καμουφλαρισμένα περί ενηλικίωσης πίσω από την άρνηση τριών νεαρών αγοροκόριτσων να δεχτούν ότι «το punk πέθανε» και, στην πορεία, να αφηγηθεί μια ιστορία που εξυμνεί τη φιλία, τη διαφορετικότητα και, αναπόφευκτα, τα πρώτα χτυπήματα του ενήλικου κόσμου.

O Μούντισον βάζει τις τρεις μικρές του πρωταγωνίστριες να υποστηρίζουν με πάθος ότι το punk εξακολουθεί να επηρεάζει έντονα τα μουσικά δρώμενα, να κριτικάρουν αρνητικά εκείνους που στράφηκαν στους Joy Division και να προσπαθούν, κόντρα στην προκατάληψη των γύρω τους, να σχηματίσουν ένα συγκρότημα που θα προκαλεί με στίχους υπέρ του ακτιβισμού, ακόμα κι αν είναι οι μόνοι τρεις άνθρωποι στη Στοκχόλμη που αναγνωρίζουν τη σημαντικότητά του! Το γεγονός ότι το φιλμ βασίζεται στο ομώνυμο σουηδικό graphic novel, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στις νεανικές αναμνήσεις της γυναίκας τού Μούντισον, δίνει έναν επιπλέον προσωπικό τόνο στην ταινία, κάνοντάς την τελικά ακαταμάχητη, ακόμα κι αν καταφεύγει σε κλισέ των «ιστοριών ενηλικίωσης» που, φυσικά, περιλαμβάνουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα αλλά και τα πρώτα γκρεμισμένα όνειρα.

Παρόλα αυτά, αν και υπερβολικά ανάλαφρο στην προσέγγισή του, το φιλμ παραμένει μέχρι τέλους κοντά στην καρδιά των ηρωίδων του και είναι πηγαία αστείο (χωρίς να χρησιμοποιεί προφανή γκαγκ). Ο Μούντισον, άλλωστε, πάντα ενδιαφερόταν για τις νεανικές ανησυχίες και τις συγκρούσεις που αυτές προκαλούσαν, είτε αυτές οφείλονταν στις πράξεις είτε μόνο στα λόγια των αντιδραστικών πρωταγωνιστών του. Εξάλλου, αν κάποιος κάνει τη σύγκριση, θα συνειδητοποιήσει ότι ο θεματικός άξονας του «We Αre the Βest!» δεν είναι και πολύ διαφορετικός από τον αντίστοιχο του «Fucking Åmål» – μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η αντίδραση δεν έρχεται μέσα από τη σεξουαλική επανάσταση αλλά διαμέσου των στίχων των punk (ο Θεός να τα κάνει) τραγουδιών τους.

Το γεγονός ότι η ταινία αποτελείται ουσιαστικά από μια σειρά επεισοδίων τής στερεί την ευκαιρία να προχωρήσει αρκετά κάτω από την επιφάνεια, δημιουργεί, όμως, μια ανάλαφρη ηθογραφία της εποχής, σκιαγραφώντας μια κοινωνία στα πρόθυρα της αλλαγής, ακόμα κι αν οι ηρωίδες της δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που έρχονται. Στην τελική, αυτό που «φωνάζει» περισσότερο, είναι η ειλικρινής ιστορία τριών κοριτσιών που απλά αγαπούν το punk, η οποία, αν και μιλάει σουηδικά, είναι ικανή να «μιλήσει» σε πολλούς ανθρώπους. Και αυτό είναι αρκετό για να σου φτιάξει τη διάθεση.