του Ηλία Φραγκούλη

Λίγα χρόνια μετά το σκάνδαλο του Watergate, το Χόλιγουντ τολμάει και μετατρέπει τις μέχρι πρότινος «θεωρίες συνωμοσίας» σε γνήσια ψυχαγωγικό σινεμά, με βάση τη νουβέλα «Six Days of the Condor» του Τζέιμς Γκρέιντι, ένα υποδειγματικό (και υποψήφιο για Όσκαρ) μοντάζ και πρωταγωνιστές δύο τεράστιους αστέρες της εποχής, που εδώ δεν χρειάζεται να υπερασπιστούν το glamorous προφίλ τους, όντας προσγειωμένοι στους εντελώς γήινους και ευάλωτους χαρακτήρες τους.

Βασικές, «μικρές» λεπτομέρειες που σήμερα νοσταλγούμε σε τέτοιας κατηγορίας ταινίες: ωραία ιστορία, ικανότατος σκηνοθέτης για να την οδηγήσει στην επιτυχία και παίξιμο που μαγνητίζει το βλέμμα. Πράκτορας της CIA που διαφεύγει από εσωτερικό ξεκαθάρισμα, χωρίς να γνωρίζει τα παρασκηνιακά αίτιά του, αναζητά κρησφύγετο στη Νέα Υόρκη, απάγει άγνωστη γυναίκα που κανείς δεν θα υποψιαστεί και εντός της οικίας της θα προσπαθήσει να συνδέσει τα κομμάτια ενός πολιτικού puzzle, με τα πτώματα γύρω του να αυξάνονται διαρκώς. Με μια πλοκή που ενίοτε θυμίζει τα χιτσκοκικά «39 Σκαλοπάτια», ο Σίντνεϊ Πόλακ δουλεύει ρολόι τον ρυθμό του έργου, κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα την ανηθικότητα των κρατικών μυστικών υπηρεσιών, που πλέον δρουν εγκληματικά ακόμη και μέσα στους δρόμους μιας μεγαλούπολης, για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Φέι Ντάναγουεϊ λάμπουν από φυσικότητα στην οθόνη, χωρίς να καταπιέζονται να παραστήσουν τους stars του πάλαι ποτέ studio system, με την ασυνήθιστη ερωτική τους υποπλοκή να διαθέτει ψυχαναλυτικούς τόνους που δίνουν παραπανίσιο βάρος στους χαρακτήρες τους.

Όλη η εναρκτήρια σεκάνς της επίθεσης στο «καμουφλαρισμένο» ερευνητικό γραφείο του «Κόνδορα» (το κωδικό όνομα του ήρωα που υποδύεται ο Ρέντφορντ) είναι κομμένη και ραμμένη σε κανόνες σασπένς δίχως περιττά «στολίδια» σε μοντάζ ή μουσική (ιδιαίτερη επισήμανση στο score του Ντέιβ Γκρούζιν, που τονίζει ατμόσφαιρες όταν πρέπει αλλά και δημιουργεί ένα «κόντρα» στο genre κλίμα groove και jazzy συνθέσεων, εντελώς μέσα στο 70s vibe), η εξέλιξη της αφήγησης στήνεται με χαρακτηριστικά κατασκοπευτικής περιπέτειας καταδίωξης που λειτουργεί απολαυστικά και για το σημερινό κοινό, ενώ οι δεύτεροι ρόλοι που την πλαισιώνουν κρατούν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους, αφήνοντας πάντα και υπονοούμενα για «πουλημένες» υπηρεσίες που απέχουν από το πατριωτικό καθήκον.

Η αληθοφάνεια της ταινίας του Πόλακ διατηρείται ακόμη και επιτρέπει στις «3 Μέρες του Κόνδορα» να αντέχουν στον χρόνο, χαρίζοντας απολαυστικές στιγμές «λαβυρινθώδους» δράσεις, με το φινάλε να ρίχνει αιχμηρές βολές κατά της υποτιθέμενης «ελευθερίας» του Τύπου, λίγους μόλις μήνες προτού το αμερικανικό κοινό σοκαριστεί παρακολουθώντας το σημαντικότερο (και πιο αποκαλυπτικό σε σχέση με τις τακτικές ενός αληθινού παρακράτους) φιλμ με παρόμοιο θέμα, το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Τζ. Πακούλα.