του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ας ξεπεράσουμε, για αρχή, το παράλογο του τίτλου (ή ίσως θα ήταν καλύτερα να αναφερόμαστε στο πρώτο φιλμ ως «Ο Προ-Τελευταίος Εξορκισμός»), που αρύεται στο ίδιο επίπεδο αμφισβήτησης της λογικής με τα «Ξέρω Τι Έκανες Πέρυσι το Καλοκαίρι» και «Ακόμα Ξέρω Τι Έκανες Πέρυσι το Καλοκαίρι» (κι ας έχει παρεμβληθεί ακόμα ένα καλοκαίρι ανάμεσα στις δύο ταινίες, λεπτομέρειες). Ας ξεπεράσουμε και τα κλισέ που κάποιος έχει συνηθίσει να περιμένει σε τέτοιου είδους φιλμ, αρκεί να καταφέρνουν να δημιουργήσουν έστω και μια στοιχειώδη αίσθηση ατμόσφαιρας που θα προκαλέσει δυο-τρία τινάγματα από το κάθισμα. Ας παραβλέψουμε, τέλος, και το αχρείαστο του όλου εγχειρήματος, δεδομένου τού ότι, ανεξαρτήτως αιτίας δημιουργίας, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να προκύψει ένα ικανοποιητικό sequel… από το πουθενά.

Αν αποφασίσουμε να αγνοήσουμε τα παραπάνω, όμως, δε μένουν και πολλά στοιχεία για να υποστηρίξουν το υλικό που απομένει. Ο «Τελευταίος Εξορκισμός 2» είναι, όντως, ο ορισμός της ταινίας που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Σε αυτή τη συνέχεια, μάλιστα, έχει εγκαταλειφθεί και το στοιχείο του «found footage» πάνω στο οποίο βασίστηκε το πρώτο φιλμ. Αντίθετα, παρακολουθούμε τη Νελ σε μια απόλυτα συμβατική αφήγηση, όσο εκείνη προσπαθεί να αφήσει πίσω τα φαντάσματα – συγγνώμη, λάθος, δαίμονες εννοούσα – του παρελθόντος και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο της ζωής της. Φυσικά, ο θεατής που έχει δει έστω δυο-τρία φιλμ τρόμου στη ζωή του γνωρίζει πού θα καταλήξει η ιστορία και, πραγματικά, δε γίνεται καν προσπάθεια για κάτι διαφορετικό. Ένα ελάχιστα ενδιαφέρον υπόβαθρο που προσπαθεί να παίξει με το αν η Νελ φαντάζεται ή όχι κάποια πράγματα και η προσθήκη… voodoo επιρροών στην ιστορία δεν είναι αρκετά για να προσθέσουν επαρκές ενδιαφέρον σε μια αμιγώς διαδικαστική αφήγηση. Οι εξελίξεις τρέχουν σε αυτόματο πιλότο μέχρι να φτάσουμε στον τελευταίο «Τελευταίο Εξορκισμό» (αν και το χέρι μου στη φωτιά δε θα το έβαζα!).

Το χειρότερο από όλα, όμως, είναι ότι η ταινία δε σέβεται καν την προϊστορία τού είδους και παρουσιάζει μια αποστειρωμένη, σχεδόν κατάλληλη εκδοχή της ιστορίας, δίχως πραγματική ένταση, τρομακτικές σκηνές (πέρα από μερικά σποραδικά «μπου!» και μια – δε θα το πιστέψεις – σκηνή όπου η Νελ ίπταται στον αέρα) ή έστω κάποια τίμια, αιματηρά στιγμιότυπα. Ο «Τελευταίος Εξορκισμός 2» δεν είναι απλά κακός. Είναι βαρετός και ανούσιος. Και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες από έναν εξορκισμό (από ό,τι μου έχουν πει, μακριά από μας).