του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Aν θελήσεις να κανιβαλίσεις την ταινία του Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, είναι πολύ εύκολο να το κάνεις, απλά με το να την πιάσεις κομμάτι κομμάτι. Το δράμα και η κωμωδία εναλλάσσονται με ρυθμούς που δεν προλαβαίνεις, οι local χαρακτήρες είναι βγαλμένοι από το βιβλίο των στερεοτύπων και το μοτίβο «ξένος σε ξένο άγνωστο τόπο» θυμίζει επικίνδυνα τις τελευταίες ταινίες του Γούντι Άλεν…

Με έναν παράξενο τρόπο, όμως, όλα αυτό μαζί λειτουργεί ευχάριστα και καθόλου προσβλητικά για το θεατή. Ο Κρίστιαν δεν μπορεί να χωνέψει ότι η γυναίκα του τον άφησε. Η ήττα του είναι πολλαπλή. Έχει μείνει μόνος, με ένα γιο που την έχει δει καλλιτέχνης φωτογράφος και τριγυρίζει φορώντας δερμάτινο παλτό έστω κι αν έξω σκάει ο τζίτζικας, ενώ η πρώην του μένει σε ένα τεράστιο σπίτι με έναν ποδοσφαιριστή που οι πάντες αποθεώνουν και με κοιλιακούς και γλουτιαίους που δε διστάζει να δείξει σε κάθε ευκαιρία.

Παρ’ όλα αυτά, ο Κρίστιαν δεν το βάζει κάτω. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν έχει να χάσει τίποτα. Οι διαρκείς εξευτελισμοί που υφίσταται δεν αλλάζουν τίποτα, γιατί αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα και το γεγονός ότι έχει χάσει. Στο Μπουένος Άϊρες θα περιπλανηθεί, θα τον ληστέψουν, θα τα πιει με έναν γέρο οινοποιό, θα του την πέσει στα ξαφνικά η οικονόμος, θα τρελαθεί από αγωνία όταν ο γιος του την κάνει, ερωτευμένος με μια ξεναγό.

Δε συμβαίνουν και λίγα στα παρά κάτι 100 λεπτά της ταινίας. Ο γρήγορος ρυθμός της είναι το πιο θετικό της στοιχείο, καθώς δεν έχει καμία σχέση με ό,τι μπορεί να φαντάζεται κανείς όταν σκέφτεται δανέζικο, φεστιβαλικό, βαρύ σινεμά. Το «Buenos Aires Σ’ Αγαπώ» είναι ταχύ και ανάλαφρο και, τελικά, διασκεδαστικό. Οι καταστάσεις και αρκετοί από τους – κυρίως περιφερειακούς – χαρακτήρες μπορεί να χορεύουν tango με τα κλισέ, όμως, οι ερμηνείες τούς κάνουν ανθρώπινους και πιστευτούς. Και στο τέλος, τόσο ο Κρίστιαν, όσο και η ταινία, διατηρούν την αξιοπρέπειά τους.