της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Σε πείσμα της κριτικής, που ποτέ δε στάθηκε πραγματικά γενναιόδωρη με κάποια από της ταινίες της (με πρώτη εκείνη του 2006, με τον άσημο ακόμα Τσάνινγκ Τέιτουμ και τη μέλλουσα τότε σύζυγό του, Τζένα Ντιούαν). Όπου κολόνια, αυτή η κινηματογραφική σειρά, που εξακολουθεί να καθηλώνει και να σημειώνει τόση επιτυχία στα ταμεία (ιδιαίτερα σε συνάρτηση με το μηδαμινό, για τα δεδομένα του Χόλιγουντ, κόστος της) ώστε να συνεχίζει να… χορεύει, σχεδόν μια δεκαετία τώρα. Έχει, όμως, και η κριτική τα δίκια της…

Όπως και – λιγότερο ή περισσότερο – στα προηγούμενα «Step Up», έτσι και σ’ αυτό το καινούργιο, πλοκή δεν υπάρχει. Ή πιο σωστά δε θα έπρεπε να υπάρχει. Γιατί η λίγη ιστορία, η οποία εξελίσσεται (παραγεμίζοντας το χρόνο) μεταξύ των χορευτικών, είναι τόσο αφελής και αδιανόητα προβλέψιμη, που γίνεται κουραστική και κατά λάθος αστεία. Άσε που ως παύσεις στο μουσικοχορευτικό υπερθέαμα σου επιτρέπει να συνειδητοποιήσεις τη μετριότητα των – αστεριών μόνο στο χορό – πρωταγωνιστών στην ηθοποιία, αλλά και να αποπροσανατολιστείς με το πόσο μοιάζουν (ως κακέκτυπα) στην όψη, στη γλώσσα του σώματος και στη φωνή οι Έβιγκαν και Ιζαμπέλα Μίκο (στο ρόλο της diva της pop, Αλέξα Βέγκα) με τις Ντεμί Μουρ και Μισέλ Φάιφερ, αντίστοιχα!

Έχει, όμως, και το (φανατικό) κοινό τα δίκια του… Τα χορευτικά, αν και πλέον αποκλειστικά σε κλειστούς χώρους, και όχι πια (και) στους δρόμους (όπως της Νέας Υόρκης ή του Μαϊάμι, σε προηγούμενα φιλμ), εξακολουθούν να αποπλανούν και να συνεπαίρνουν. Από τα αποσπασματικά, κωμικά, των τίτλων της αρχής, και το video που ετοιμάζει η ομάδα για το διαγωνισμό (αποδομώντας άφοβα το μύθο του δρος Φρανκενστάιν!), μέχρι τις μάχες στο ring, και το αποκορύφωμα της πολυπρόσωπης, πολυδιάστατης χορογραφίας του φινάλε, δύσκολα θα αποχωριστείς το επίμονο χαμόγελο στο πρόσωπό σου, με τα… πανευτυχή μάτια, και το ρυθμικό κούνημα στα πόδια, στα χέρια, στο σώμα ολόκληρο, μη σου πω. Την όλη εμπειρία κάνει ακόμα επιβλητικότερη το 3D, που (όπως και στο αριστουργηματικό «Pina» του Βιμ Βέντερς) σε βάζει όσο πιο μέσα στο χορό γίνεται, χωρίς να κλέβει την παράσταση απ’ αυτόν (αν και 3-4 φορές, θα σου ‘ρθουν κατά πρόσωπο, ως χαριτωμενιά, καπέλα, σπασμένα γυαλιά, και άλλα αντικείμενα).

Μα δε βρίσκεται ένας θαρραλέος άνθρωπος να φτιάξει ένα «Step Up» μόνο με χορό, μουσική και τίποτα άλλο;