του Παναγιώτη Μήτσικα

Στο δεύτερο μεγάλου μήκους feature της μετά το «Villa 69» του 2013, η Αιγύπτια Αϊτέν Αμίν υπογράφει ένα ήσυχο, φεστιβαλικό πόνημα για την εικονική ζωή στα social media, αλλά και την αντιπαραβολή με τη θέση της γυναίκας στον αραβικό κόσμο. Το χαρισματικό πρωταγωνιστικό δίδυμο της χάρισε το (από κοινού) βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Tribeca, μα, πέρα απ’ αυτό, η ανεύρεση κοινού στο ελληνικό κύκλωμα αιθουσών αποτελεί ξεκάθαρο εμπόδιο για ένα φιλμ που μοιάζει προδιαγεγραμμένο να καταλήξει μια συμπαθητική επιλογή για streaming κατ’ οίκον.

Η αρχική σκηνή του «Τα Μυστικά της Αδερφής μου» μας τοποθετεί σ’ ένα λεωφορείο, εκεί όπου η νεαρή Σουάντ συζητά περιχαρής με μια ηλικιωμένη γυναίκα, αναφορικά με τον αγαπημένο της Άχμεντ, πόσο όμορφος είναι, πόσο καλά τα πάει με την οικογένειά του, αλλά και τις σπουδές της στην ιατρική, παρά τις αντιρρήσεις του περιβάλλοντος της για το κατά πόσο μια γυναίκα μπορεί να γίνει γιατρός. Ελάχιστα λεπτά μετά, τη θέση της ηλικιωμένης παίρνει μια κοπέλα κοντά στην ηλικία της Σουάντ και το αφήγημα αλλάζει: ο Άχμεντ μετατρέπεται σ’ έναν ασόβαρο τύπο, με κακομαθημένη αδελφή, τον οποίο η ηρωίδα μας σκέφτεται να χωρίσει. Στην πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Ο Άχμεντ είναι απλά ένα διαδικτυακό flirt της Σουάντ και μάλιστα δεν έχουν συναντηθεί ποτέ! Απλά, μιλούν στο τηλέφωνο, ανταλλάσσουν μηνύματα και, ενίοτε, σεξτάρουν (ελαφρώς). Είναι η πιο πετυχημένη, αιχμηρή σκηνή της ταινίας, μια ανάγλυφη παρουσίαση του πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν απλά μία διαφορετική περσόνα για τον εκάστοτε χρήστη. Ποιος να κατηγορήσει, όμως, τη νεαρή μας ηρωίδα, σε μία κοινωνία όπου τα πάντα μοιάζουν (και είναι) κατασκευασμένα με γνώμονα τους άνδρες, ενόσω οι γυναίκες πρέπει να είναι υπάκουα, πειθήνια όντα;

Δυστυχώς, από την εναρκτήρια σκηνή κι έπειτα, η ταινία δε συνεχίζει ανάλογα, μένει σ’ ένα ασφαλές, flat μοτίβο, που ναι μεν μας παρουσιάζει ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής της γυναίκας και της θρησκοληψίας σε μια χώρα του αραβικού κόσμου, μα είναι κάτι που έχουμε δει πολύ πιο δυνατά δοσμένο σε φιλμ χωρών με αντίστοιχο θρησκευτικό background, όπως (για παράδειγμα) στο «Ατίθασες» (2015). Παρ’ όλα αυτά, η ανεπιτήδευτη αθωότητα στην ερμηνεία των δύο αδελφών (Μπασάντ Αχμέντ και Μπασμάλα Ελγκαϊές) κλέβει την παράσταση κι ανεβάζει ένα επίπεδο το έργο, μαζί με την παρουσίαση του Αχμέντ (Χουσεΐν Γκανέμ) στο τελευταίο act, ως γυναικά «influencer» και αποθέωση του φαίνεσθαι!

Ακόμη κι έτσι, όμως, το ελληνικό κοινό δύσκολα θα… συρρεύσει στις αίθουσες και θα ταυτιστεί με τούτο τον εκ διαμέτρου αντίθετο κόσμο, ιδιαίτερα χωρίς να πέσει στην πάγια παγίδα του «ααα, κοίτα τους καημένους…».