ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ (2023)
(SHAB, DAKHELI, DIVAR)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βαχίντ Τζαλιλβάντ
- ΚΑΣΤ: Ναβίντ Μοχαμαντζαντέ, Ντιάνα Χαμπίμπι, Αμίρ Αγκάι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 126'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS
Ο Αλί, αν και οδεύει προς την ολική τύφλωση, ακυρώνει επερχόμενη απόπειρα αυτοκτονίας όταν πληροφορείται για την ύπαρξη μιας τρομαγμένης γυναίκας η οποία ζητά καταφύγιο στην πολυκατοικία του και, μεταξύ άλλων, έχει χάσει τα χνάρια του παιδιού της που πάσχει από σύνδρομο Down. Το όνομά της είναι Λεϊλά, τα ρούχα της είναι μέσα στο αίμα και η αμυδρά διακριτή μορφή της συμπαθής, αν και έντρομη. Χωρίς διάθεση να την παραδώσουν στις Αρχές, τόσο από τον θυρωρό του κτηρίου όσο και από τον Αλί, αναπτύσσεται μια σχέση αλληλεγγύης ανάμεσα στους τοίχους ενός διαμερίσματος.
Είναι το τρίτο μεγάλου μήκους φιλμ του Ιρανού Βαχίντ Τζαλιλβάντ. Το στοιχείο της έκπληξης, γνωστή μέθοδος κινηματογράφησης που προσδίδει σ’ ένα δραματικό φιλμ εκφάνσεις θρίλερ, είναι το βασικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για να περιγράψει τον κρυμμένο φόβο σε μία υπόθεση γεμάτη ανατροπές. Ο θεατής είναι σίγουρος ότι θα παρακολουθήσει μία αυτοκτονία που μοιάζει με κρατούμενου σε φυλακή, γεμάτη πνιχτό πόνο, όπως στα περισσότερα φιλμ ιρανικών επιρροών – και ξαφνικά διακόπτεται.
Από την πρώτη σκηνή συνειδητοποιείς πόση σημασία έχει για ένα φιλμ η επεξεργασία του ήχου. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε σταγόνα νερού που τρέχει από μία βρύση, αλλά η συγκεκριμένη σου μένει χαραγμένη στη μνήμη, ενώ καταφέρνει να δώσει στον θεατή να καταλάβει επακριβώς τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πρωταγωνιστής. Περιτριγυρισμένος από λιγοστά αντικείμενα, μία βρύση, ένα βρεγμένο t-shirt που θ’ αφαιρέσει από το σώμα του για να το χρησιμοποιήσει μαζί με μια πλαστική σακούλα, στην απόπειρά του να πνιγεί, ένα Walkman που θα κλείσει ψύχραιμα πριν προβεί στην επόμενη γρήγορη κίνησή του, συνθέτουν μια ξεχωριστή κινούμενη εικόνα που δε θα ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου.
Αν και ο χαρακτήρας του Αλί θα μπορούσε να επισκιάσει όλους τους υπόλοιπους του φιλμ, όχι μόνο λόγω καλής ερμηνείας, διότι σίγουρα (θα) έχουν δευτερεύοντα «stories to tell», το σενάριο σου επιτρέπει να προσέξεις ακόμα και τον (δεύτερο) ρόλο ενός οφθαλμιάτρου, ο οποίος επισκέπτεται ενίοτε τον κεντρικό ήρωα με σκοπό να τους παρέχει την φαρμακευτική του αγωγή. Ο φωτισμός είναι ακριβώς όσος χρειάζεται, από χαραμάδες με μπρούτζινες κι άλλοτε pál αποχρώσεις στη φωτογραφία. Η κατ’ οίκον εξέταση συλλαμβάνει στιγμές νοσταλγίας (περισσότερο λόγω του φωτισμού). Τόσο οι σχέσεις όσο και οι χαρακτήρες έχουν χρόνο ν’ αναπτυχθούν, χωρίς να βαλτώνει κατά σημεία η αφήγηση, χάρη στο στοιχείο της έκπληξης.
Αντί επιλόγου, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία άλλη έκφραση του εσωτερικού πόνου στα φιλμ ιρανικής προέλευσης, δίχως υπερ-συναισθηματισμούς. Γι’ αυτό και το «Πέρα από τον Τοίχο» αξίζει θέασης στη μεγάλη οθόνη.
