του Ηλία Φραγκούλη

Εάν θα έπρεπε να υφίστανται ταινίες που θέτουν το ερώτημα… «Γιατί υπάρχω;», τότε ο «Κόκκινος Ουρανός» είναι ο πλέον σοβαρός διεκδικητής του βραβείου της πιο ακραίας περίπτωσης για τούτη την κινηματογραφική σεζόν (μέχρι στιγμής)!

Αν και προσιτό ή ακόμα και ευχάριστο στο ξεκίνημά του (φέρνοντας αμυδρά στον νου τις καλοκαιρινές κι ανέμελες καταστασιακά ιστορίες του Ερίκ Ρομέρ), το φιλμ του Κρίστιαν Πέτσολντ, άμα τη εμφανίσει της θελκτικής Νάντια, μπλέκει τα μπούτια του σεναριακά (από την άγνοια της ύπαρξής της στο σπίτι, μέχρι το flirt της με τον ντόπιο ναυαγοσώστη ή την εντελώς άκυρη πληροφορία ότι… εργάζεται στην περιοχή!), χάνει το έτσι κι αλλιώς ήδη ισχνό χιούμορ του (γύρω από τις αντιθέσεις των δύο φίλων) και βουλιάζει σταδιακά σε μια νωθρή αφήγηση που επικεντρώνει στον εγωισμό και την «παραξενιά» του Λέον, ο οποίος προσπαθεί να ολοκληρώσει το δεύτερο μυθιστόρημά του, με την ανησυχία ότι πρόκειται για κορυφαίο φιάσκο που πιθανότατα θα απορρίψει ο εκδότης του.

Οι μεταστροφές των χαρακτήρων είναι αλλοπρόσαλλες (πιο εξωφρενικό θα έλεγα πως είναι το σεξουαλικό ταίριασμα του Φέλιξ με τον ναυαγοσώστη!) και η απουσία μιας κάποιας στοιχειώδους πλοκής σε κάνει να χάνεις κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτά που κουβεντιάζουν οι βασικοί ήρωες. Ρόλο κύριας «υποπλοκής» λαμβάνει η στα πέριξ πυρκαγιά, που όχι μόνο δεν απασχολεί δραματουργικά (πέραν κάποιας «ανατροπής»… από το πουθενά, λίγο πριν το φινάλε), αλλά δίνει και την εντύπωση πως ο Πέτσολντ όχι μόνο δεν έχει βρεθεί ποτέ στη ζωή του κοντά σε φωτιά η οποία κατακαίει δασική έκταση, αλλά δεν έχει ψάξει καν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά της!

Ο «Κόκκινος Ουρανός» θα μπορούσε να είναι μία απλή κομεντί ευτράπελων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όμως, ο Πέτσολντ είναι ένας φεστιβαλικός «δημιουργός» με… σοβαρό έργο, οπότε ο θεατής καλείται εδώ να ψάξει για υποτιθέμενες «αλληγορίες» γύρω από την ψυχολογία και τη συμπεριφορά των ανθρώπων στην πρόσφατη περίοδο καραντίνας της πανδημίας (μία πιθανή οπτική «ανάγνωσης», τύπου… να ‘χαμε να λέγαμε). Όποιος το «βρει» όλο αυτό και το «αποκωδικοποιήσει», παρακαλείται να μου το αναπτύξει στα σχόλια. Στην τελική, επειδή μιλάμε περί συνολικού φιλμικού «καψίματος», θα αντι-πρότεινα ως τίτλο του έργου το… «Κάψε το Σενάριο»! Δύσμοιρε Λέον, για το σινεμά έπρεπε να γράφεις. Εκεί γίνεται αποδεκτή ακόμη και η πιο βαρετή κι ανώφελη απιθανότητα γραφής.