ΡΩΜΑΙΟΣ & ΙΟΥΛΙΕΤΑ (2013)
(ROMEO & JULIET)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντικό Δράμα Εποχής
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάρλο Καρλέι
- ΚΑΣΤ: Χέιλι Στάινφελντ, Ντάγκλας Μπουθ, Ντέιμιαν Λιούις, Λέσλι Μάνβιλ, Πολ Τζιαμάτι, Κόντι Σμιτ-ΜακΦι, Εντ Γουέστγουικ, Νατάσα ΜακΕλόουν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είναι γόνοι δύο μεγάλων οικογενειών της Βερόνας που έχουν παλιά έχθρα, των Μοντέγων και των Καπουλέτων. Αυτό δε θα τους εμποδίσει να ερωτευτούν. Η αγάπη τους, όμως, θα προκαλέσει αντιδράσεις και την απελπισία των δύο νεαρών ερωτευμένων.
Σε κάθε εποχή υπάρχει χώρος για μια νέα αφήγηση μιας κλασικής ιστορίας. Αυτή θα μπορούσε να είναι η ιδανική δικαιολογία του βραβευμένου με Όσκαρ («Έγκλημα στο Gosford Park») και δημιουργού του «Downton Abbey», Τζούλιαν Φέλοουζ, που έγραψε το σενάριο μιας νέας εκδοχής του σαιξπηρικού έργου, η οποία δε συμπληρώνει τίποτα και δεν καλύπτει κανένα κενό στη μέχρι τώρα φιλμογραφία. Χωρίς να έχει τη ρομαντική διάθεση της ταινίας του Φράνκο Τζεφιρέλι ή το πάθος και τους νεωτερισμούς της εκδοχής του Μπαζ Λούρμαν, η ταινία τού – τηλεοπτικής κυρίως εμπειρίας – Κάρλο Καρλέι, απλώς… δεν έχει λόγο ύπαρξης. Παρά το ταλαντούχο καστ και τα μεγάλα ονόματα στα credits, αυτό το «Ρωμαίος & Ιουλιέτα» μοιάζει με μίμηση κλασικού ανεβάσματος από υπερφίαλο ατάλαντο σκηνοθέτη.
Σ’ αυτή την παραγωγή της… Swarovski (ναι, τα γνωστά υπέρλαμπρα κρύσταλλα), το σενάριο παίρνει ελευθερίες που δε δικαιολογούνται, ούτε δικαιώνονται από τους σκηνοθετικούς χειρισμούς, ενώ οι ηθοποιοί δείχνουν να βρίσκονται σε σύγχυση από την εμφανή έλλειψη καθοδήγησης. Έτσι ο καθένας παίζει όπως νομίζει καλύτερα, κάνοντας τη Βερόνα του Σαίξπηρ να μοιάζει με υποκριτική Βαβέλ.
Οι μεγαλειώδεις φυσικοί χώροι και τα φαντεζί κοστούμια απλώς επιβεβαιώνουν την κενότητα του εγχειρήματος. Αν δεν έχεις κάτι να προσθέσεις σε μια χιλιοειπωμένη ιστορία, γιατί να την αγγίξεις και να δείξεις την ανεπάρκειά σου; Δεν μπορεί κανείς να ρίξει ευθύνες στο καστ, πολύ περισσότερο στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, που κάνει ό,τι μπορεί. Η Χέιλι Στάινφελντ, όμως, είναι ακόμη πολύ νέα για το βάρος του ρόλου και ο Ντάγκλας Μπουθ πολύ όμορφος και αρκετά νάρκισσος για να «σπάσει» από την τραγικότητα του χαρακτήρα του. Τα λόγια τού Σαίξπηρ για τη δύναμη της αγάπης και το αφόρητο συναίσθημα της ιδέας ότι μπορεί να ζήσεις χωρίς τον αγαπημένο σου, ακούγονται εδώ πεζά, επίπεδα και άχρωμα.
Ό,τι διασώζεται από το ναυάγιο είναι κάποιες ερμηνείες των δεύτερων ρόλων, κυρίως του Ντέιμιαν Λιούις και του Πολ Τζιαμάτι. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε δικαιολογούν το αδιάφορο και ασήμαντο αποτέλεσμα.