του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Μέχρι ένα σημείο, η δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια της Μελανί Λοράν, την οποία είδαμε στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» και στο «Οι Αρχάριοι», είναι μια πολύ καλοπαιγμένη και καλογυρισμένη ταινία για την εφηβική φιλία, τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής, το περίεργο συναίσθημα αυτής της ηλικίας, που θέλει ταυτόχρονα ανεξαρτησία, αλλά και να ανήκει κάπου. Η Λοράν, διασκευάζοντας το μυθιστόρημα της Αν-Σοφί Μπραμ, έχει καταφέρει να δημιουργήσει πλήρεις χαρακτήρες, με τη βοήθεια των πολύ καλών ερμηνειών των ηθοποιών.

Η Σαρλί είναι ήσυχη, συγκρατημένη, έχει καλή σχέση με τη νέα μητέρα της, προβληματίζεται για τους τσακωμούς και τα πήγαινε-έλα που έχουν οι γονείς της στο γάμο τους. Η Σαρά, από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στην τάξη, είναι το cool κορίτσι. Καπνίζει, είναι άνετη με όλους, σεξουαλική, δείχνει την προτίμησή της στη Σαρλί. Έχει, όμως, και κάτι που τη βασανίζει, τη σχέση της με τη μητέρα της που λείπει στην Αφρική και την έχει αφήσει να ζει μαζί με μια θεία της, που όλο την ακούμε, αλλά ποτέ δε βλέπουμε, γεγονός που βάζει τις πρώτες υποψίες και ερωτήματα για το ποια είναι στην πραγματικότητα η Σαρά.

Έπειτα από μια εκδρομή, τα δυο κορίτσια ψυχραίνονται και μαζί αρχίζει και ο ψυχρός πόλεμος από την πλευρά της Σαρά προς τη Σαρλί, η οποία επιλέγει να θυματοποιηθεί, χωρίς να μπορεί να ξεπεράσει την έλξη προς τη φίλη της. Όταν η Σαρλί ανακαλύψει την αλήθεια για τη Σαρά, τα πράγματα θα εκτροχιαστούν. Και από εκεί και πέρα χάνεται η καλή εντύπωση που έχει δημιουργήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή η Λοράν. Από δράμα σχέσεων, το φιλμ μεταλλάσσεται σε θρίλερ που θυμίζει το «Νέα Γυναίκα, Μόνη, Ψάχνει…», με άχαρη μετάβαση και ενοχλητικό φινάλε. Τουλάχιστον, οι ακριβείς ερμηνείες των δυο κοριτσιών αποζημιώνουν για την κατάληξη της ταινίας.