ΡΕΝΟΥΑΡ (2012)
(RENOIR)
- ΕΙΔΟΣ: Βιογραφικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζιλ Μπουρντό
- ΚΑΣΤ: Μισέλ Μπουκέ, Κρίστα Τερέ, Βανσάν Ροτιέρ, Τομά Ντορέ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 111’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο διάσημος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ βρίσκει την ύστατη μούσα του, ένα νεαρό, αυθάδες κορίτσι, που τον ενθουσιάζει με την ομορφιά του. Η παρουσία τής νεαρής Αντρέ, ωστόσο, είναι το ίδιο συναρπαστική και για το γιο τού καλλιτέχνη, το Ζαν, ο οποίος ανακαλύπτει ταυτόχρονα τον έρωτα για αυτήν και την αγάπη του για τον κινηματογράφο.
Τρία πρόσωπα, δυο μεγάλοι δημιουργοί, μια όμορφη γυναίκα και ένα ωραίο τοπίο. Αν και στην ιστορία των Ρενουάρ, υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια, ξεχωριστή το καθένα, ταινία μεγάλου μήκους, ο Ζιλ Μπουρντό επιλέγει να συνθέσει το σενάριο που έγραψε ο ίδιος, βάζοντας λίγο απ’ όλα. Λίγο ώριμο και δοξασμένο ζωγράφο Ρενουάρ, άρρωστο και να πενθεί το θάνατο της γυναίκας του (με μια έμπειρη ερμηνεία από το Μισέλ Μπουκέ), λίγο νεαρό Ζαν Ρενουάρ, την εποχή που ανακαλύπτει τον κινηματογράφο και ενώ ακόμη είναι επηρεασμένος (ψυχολογικά και σωματικά) από τη συμμετοχή του στον πόλεμο. Και για το «σκάνδαλο», λίγη αραφινάριστη ομορφιά στο πρόσωπο της Αντρέ. Η σχέση πατέρα και γιου, η σχέση και των δύο με την Αντρέ, η σχέση τού καθενός με την τέχνη του, είναι διαφορετικά πεδία που χρειάζονταν ξεχωριστή ανάπτυξη και θα μπορούσαν να δώσουν ενδιαφέρουσες ιστορίες. Κι όμως ο Μπουρντό, ενώ στριμώχνει τα πάντα σε μία ταινία, το μόνο που καταφέρνει είναι να φτιάξει ένα πληκτικό φιλμ, που τελικά δε μας μαθαίνει και πολλά περισσότερα απ’ όσα γνωρίζαμε για τους βασικούς του χαρακτήρες.
Τόσο ο πατέρας, όσο και ο γιος Ρενουάρ, δημιούργησαν όμορφες εικόνες, ο καθένας στη δική του τέχνη. Πίσω απ’ αυτές, όμως, κρυβόταν κάτι βαθύτερο, άλλες εικόνες και διαφορετικές ερμηνείες που περίμεναν κάθε θεατή των έργων να τις ανακαλύψει. Ο κινηματογραφικός «Renoir» έχει πασχίσει πολύ ώστε να είναι μια «όμορφη» ταινία και με κάποια κριτήρια αξιολόγησης ίσως και να τα έχει καταφέρει σε ένα βαθμό. Η φωτογραφία τού Μαρκ Πινγκ Μπιν Λι (συνεργάτη τού Γουόνγκ Καρ Γουάι και του Χου Χσιάο-Χσιέν) καταγράφει εντυπωσιακά τις εξοχές τής Κυανής Ακτής και η μουσική τού Αλεξάντρ Ντεσπλά ντύνει τις καλαίσθητες εικόνες με εξίσου καλαίσθητους ήχους. Ε, και λοιπόν; Κάτω από την καλλιγραφική αισθητική τής ταινίας (που υποβλήθηκε από τη Γαλλία για το Όσκαρ καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ) κρύβονται δυο μεγάλοι καλλιτέχνες και η ιστορία τής αλληλεπίδρασης και της αντιπαράθεσής τους. Δεν πρόκειται, όμως, να τη μάθεις από αυτή την ταινία.