του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον χορό διαθέτει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να έχει πλούσιες, ωραίες, εντυπωσιακές εικόνες. Από την άλλη πλευρά, μια ταινία, με όποιο θέμα και όποιο φορμά κι αν έχει, χρειάζεται ιστορία. Το ντοκιμαντέρ των Ντεμεζιέρ και Τερλέ πάσχει σε αυτόν τον τομέα και γι’ αυτό χάνει το ενδιαφέρον του θεατή που ο χορός δεν είναι ένα από τα κεντρικά του ενδιαφέροντα. Από την εταιρεία διανομής ενημερωθήκαμε ότι προγραμματίστηκε μια ειδική προβολή (στις 17 Δεκεμβρίου) με ομιλητή τον Διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κωνσταντίνο Ρήγο. Μια τέτοια εκδήλωση είναι ο κατάλληλος τόπος για την προβολή της ταινίας, χρονολογίας 2015, της οποίας διαφορετικά είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον λόγο προγραμματισμού της στις αίθουσες… τρία χρόνια αργότερα.

Η «Ιστορία μιας Πρεμιέρας» παρακολουθεί το ανέβασμα της πρώτης παραγωγής του Μπέντζαμιν Μιλπιέ στην Όπερα Γκαρνιέ του Παρισιού. Η τοποθέτησή του στη θέση του Διευθυντή ήταν μια έκπληξη, αφού ήταν γνωστός χορευτής και χορογράφος στην Αμερική για χρόνια, αλλά δεν είχε μια αντίστοιχη διοικητική διαδρομή. Στον κόσμο εκτός μπαλέτου ήταν περισσότερο γνωστός ως ο χορογράφος του «Μαύρου Κύκνου» (και σύζυγος της Νάταλι Πόρτμαν). Επίσης, ο Μιλπιέ δεν έμεινε για μεγάλο διάστημα στη θέση. Παραιτήθηκε μόλις ενάμισι χρόνο μετά, αφού δεν κατάφερε να συντονίσει τη δική του διάθεση εκσυγχρονισμού με την αυστηρή παράδοση ενός κλασικού οργανισμού.

Στο ντοκιμαντέρ, όλο αυτό το δράμα δεν περνάει. Υπάρχουν κάποιες στιγμές όπου υποψιάζεσαι την ένταση (όπως με τις φυλετικές αλλαγές στο κεντρικό καστ, διοικητικές τροποποιήσεις, ατυχήματα, απειλές για απεργία), όμως εκεί που περιμένεις να εξελιχθεί κάποια δράση, όλα αυτά περνάνε εντελώς ξώφαλτσα, σαν πιρουέτα που εξελίσσεται σε στραβοπάτημα.