του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μεγαλωμένου στην Αγγλία Μάρκου Μάρκου, είναι μια επαγγελματική δουλειά, καλοφτιαγμένη, με προσεγμένη παραγωγή και μια διάθεση που προσπαθεί να ταιριάξει ένα τυπικό κινηματογραφικό παραμύθι με το σήμερα και την αίσθηση της ελληνικής ταινίας με τη βρετανική εργατική κομεντί. Ο Μάρκου για να αφηγηθεί την ιστορία των δύο διαφορετικών αδελφών, του πλούσιου και του φτωχού, που επανασυνδέονται μέσα στην κρίση χάρις σε ένα μαγαζί fish n’ chips, έχει στη διάθεσή του δύο καλούς ηθοποιούς που κρατούν το φιλμ, τον Στίβεν Ντιλέιν – έστω κι αν δε μοιάζει στο παραμικρό με Έλληνα – και το Γιώργο Χωραφά.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το Μάρκου για το ότι έχει κάνει μια «ελληνική» ταινία με τη διάθεση νοσταλγίας του Έλληνα του εξωτερικού. Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και η Νία Βαρντάλος με τον «Γάμο αλά Ελληνικά», όμως, τότε, παρά την παράθεση στερεοτύπων, η ταινία είχε βρει τη σωστή στιγμή και το κωμικό timing ώστε ν’ αγγίξει το κοινό και να πετύχει. Στην περίπτωση της ταινίας του Μάρκου, απλώς δεν υπάρχει ίχνος έκπληξης. Από τη στιγμή που θα αρχίσει μέχρι που θα τελειώσει, το σενάριο και οι συμπεριφορές όλων των χαρακτήρων μοιάζουν σα να βγήκαν από εγχειρίδιο κλισέ. Ο αυστηρός και μονόχνωτος εκατομμυριούχος, η κακομαθημένη κόρη, το «ελεύθερο πνεύμα» γιος, ο ανεύθυνος αδελφός, η κρίση στις σχέσεις, ακόμη και μια αρρώστια που θα δώσει τον δραματικό τόνο για την τελική συμφιλίωση.

Καμία πρωτοτυπία, τίποτα που ν’ ανατρέπει τη συνταγή. Και το φινάλε… με τους χορούς και τα τραγούδια, είναι πάρα πολύ παλιό για έργο που βγαίνει στο τέλος του 2012. Στο εκτός Ελλάδας κοινό της ταινίας, οι μουσικές επιλογές «opa opa ta mpouzoukia» μπορεί να φαίνονται χαριτωμένες και ethnic, όμως, προσωπικά, μου φάνηκαν απλώς κουραστικά γραφικές.