του Παναγιώτη Μήτσικα

Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το (αγγλόφωνο) μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο, «Anna», και καμιά δεκαριά τηλεοπτικές δουλειές αργότερα, ο Χόρχε Δοράδο επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα και, δη, σε αυτά της πατρίδας του, της Ισπανίας, με το «Τμήμα Απολεσθέντων Μαδρίτης». Ας ξεπεράσουμε το γεγονός πως ο τίτλος μας παραπέμπει (ελαφρώς) σε σαχλοκωμωδία, κάτι που το φιλμ του Μαδριλένου σίγουρα δεν είναι, κι ας μείνουμε στο γεγονός πως ο Δοράδο έχει ένα μεγάλο ατού στη νέα του αυτή προσπάθεια. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι ούτε το σενάριο, ούτε κάποια σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, μα απλά και μόνο το γεγονός πως… ο πρωταγωνιστής του είναι ο Άλβαρο Μόρτε, (πασί)γνωστος στο ευρύ κοινό από τον ρόλο του ως «Καθηγητή» στην τηλεοπτική σειρά – φρενίτιδα (έλεος, φτάνει!) «La Casa de Papel». Αυτό από μόνο του ίσως είναι αρκετό για να «τσιμπήσει» κάποια μερίδα κοινού, σε συνδυασμό με την ελπίδα πως το έργο το οποίο πρόκειται να παρακολουθήσει ο (όποιος) θεατής θα είναι ένα πρώτης τάξεως φιλμ μυστηρίου. Φευ!

Θεωρητικά, όλα τα (ελκυστικά) συστατικά βρίσκονται εδώ. Ισπανική παραγωγή, μακάβριο μυστήριο, ο Μόρτε. Δεν θέλει και πολύ να περιμένεις μία ανάλογη περίπτωση με το sleeper hit (και δικαίως, αν μας ρωτάτε) του «Απρόσκλητου Επισκέπτη». Δυστυχώς, όμως, τούτο το «Τμήμα» θα… απωλέσει (συγγνώμη, ε;) το ενδιαφέρον του μετά το πέρας των πρώτων τριάντα λεπτών, μετατρέποντας το αρκετά διαφορετικό, ιντριγκαδόρικο premise του, σ’ έναν συγκεχυμένο αχταρμά μελοδράματος, βαρεμάρας, ψιλορομάντζου και… Τζον Γούικ (αν τον είχες παραγγείλει από το AliExpress), αφήνοντας μας να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς ταινία παρακολουθούμε. Από τη βαλίτσα που φτάνει στα χέρια του (ολίγον τι κρίπουλα) αποθηκάριου των απολεσθέντων, μ’ ένα νεκρό μωρό για περιεχόμενο, οδηγούμαστε στη σταυροφορία του πρωταγωνιστή να βρει την άκρη του νήματος, ένα κύκλωμα σωματεμπορίας και πορνείας. Όλα (μα όλα, όμως!) εδώ μοιάζουν τόσο flat από εκεί κι έπειτα, απόρροια και των παντελώς μονοδιάστατων χαρακτήρων, χωρίς το παραμικρό υπόβαθρο.

Με λίγα λόγια, εάν σας είχανε λείψει τα ποτάμια, οι φόνοι και η μακάβρια ατμόσφαιρα, μπορείτε να προτιμήσετε το «πατριωτάκι» θρίλερ «Το Μικρό Νησί» (2014), το οποίο ευθύνεται (βασικά) για όλο αυτό το trend των ισπανικών θρίλερ που… καταπλακώνουν τον καλοκαιρινό προγραμματισμό της ελληνικής διανομής. Βέβαια, το «λαχείο» δεν σου κάθεται σε κάθε σεζόν…