του Ηλία Φραγκούλη

Για πόσο ακόμα πρέπει ν’ ανεχόμαστε τον σκηνοθέτη Τάικα Γουαϊτίτι; Για οτιδήποτε άλλο, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα, καθώς μπροστά από τις κάμερες ο ρόλος του σούργελου του ταιριάζει. Αυτή τη φορά (ξανά…) αγωνίζεται να μας πείσει πως έχει χιούμορ, μετατρέποντας σε έργο μυθοπλασίας το ομώνυμο βρετανικό ντοκιμαντέρ του 2014, για μια ποδοσφαιρική ομάδα που αντιπροσώπευε ιδανικά το χιλιοχρησιμοποιημένο… «δεν υπάρχει»!

Έχοντας «φάει» τριανταένα goal από μια αυστραλιανή ομάδα, οι παίκτες της Εθνικής (γέλια στο βάθος…) της Αμερικανικής Σαμόα βρίσκονται στα όρια της οριστικής παραίτησης. Ο τοπικός manager και εστιάτορας (μεταξύ άλλων…) Ταβίτα επιμένει πως η φάση αξίζει μιας ακόμη ευκαιρίας και ζητά προπονητή από την αλλοδαπή για να σώσει την αξιοπρέπεια του νησιού. Ο Αμερικανο-Ολλανδός Τόμας Ρόνγκεν, τιμωρημένος για ανάρμοστη συμπεριφορά στα γήπεδα, εξαναγκάζεται να κάνει το μεγάλο ταξίδι μέχρι τον Νότιο Ειρηνικό και βρίσκεται προ δυσάρεστης εκπλήξεως όταν παρακολουθεί την ομάδα (του) εν δράσει. Θα παραμείνει στη θέση του προπονητή, παλεύοντας να μετατρέψει ένα μάτσο ρεζιλίκια (αναμεσά τους κι έναν transgender παίκτη!) σε κανονική ποδοσφαιρική ομάδα; Και η τελευταία θα βάλει ποτέ… έστω ένα goal;

Στοχεύοντας σε μια θέση δίπλα στην πιο «κουλή» αθλητική κωμωδία όλων των εποχών που βασίστηκε σε αληθινή ιστορία, το επίσης αξιοπερίεργο σε setting πλοκής και ηρώων «Πάμε… Χιόνι;» (1993), ο Γουαϊτίτι, σε αντίθεση με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Μάικλ Φασμπέντερ (ο οποίος βαριέται τη ζωή του… εμφανώς), αστοχεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του, διχασμένος μπροστά στον αφηγηματικό τόνο ύφους που πρέπει να πρωταγωνιστήσει. Το αποτέλεσμα είναι ένα «ναυάγιο» δραματικών «ανατροπών» (όσο εύστοχο κι αν είναι το κλου των μηνυμάτων στο κινητό τηλέφωνο), με μικρές ενέσεις δήθεν «εκκεντρικού» αστεϊσμού, κλισεδιάρικες καταστάσεις εμψύχωσης κι ένα φινάλε σκέτη… αντι-κλιμάκωση. Τουλάχιστον, βλέπεις ωραία τοπία (με φτηνό αντίτιμο).