του Άγγελου Μαύρου

Το «Καλωσήρθε το Δολάριο», στους ιδιοτελείς ευσεβείς πόθους των διόλου αγνών ιθαγενών (εδώ οι εθνικές και τοπικές πολιτικές αρχές) «προβαλλόμενους» στα διερχόμενα «Αμερικανάκια». Το «Sugartown», στο βλαχομπαρόκ ψιμυθιώσεων νυφοπάζαρο – σανίδα σωτηρίας ενός προγραμμένου αύριο (εδώ και της καταπιεσμένης νεανικής λίμπιντο). «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια», στη σε σημείου κοσμοχαλασιάς συνεύρεση της θυγατέρας του αντιδραστικού με το παλικάρι στο απέναντι στρατόπεδο (εδώ διττά, αφενός ο ΟΥΚάς, αφετέρου ο αγγλομαθής γιος του αρχηγού απεργού). Την ψάχνεις α λα ελληνικά; Αυτά θα «δεις».

Αντικειμενικά και για τους με πιο εξωστρεφείς ανησυχίες: ο γειτονικός διονυσιακός αλληλοσπαραγμός πλειοψηφικά της φιλμογραφίας των Κουστουρίτσα και Πασκάλιεβιτς (εδώ η καταληκτήρια μοιραία σύρραξη, που γίνεται τριπλό κάτοπτρο: του καθεστωτικού εργαστηρίου της Ρουμανίας, του διπλανού γιουγκοσλαβικού «προβλήματος» και του νυν και αεί «εξωτερικού παράγοντα» στην πυριτιδαποθήκη της χερσονήσου μας), κληροδοτημένοι απ’ τον προπάτορα Πιντιλίε ο Βασιλέσκου (πρωταγωνιστής – σήμα κατατεθέν) κι ο επώδυνης θυμηδίας δάκτυλος επί τον τύπον των ήλων στην πολύπαθη ιστορία και τη βρώμικη πραγματικότητα της χώρας του Δράκουλα (προσέξτε το γκαγκ με τα γυμνά μπαλέτα του… Κόμη), αλλά κυρίως το «Τι Έκανες Στον Πόλεμο Μπαμπά;» του Έντουαρντς (το διαπραγματευτικής τραμπάλας ξέσαλο χρονικό έλξης / απώθησης ethnic οικοδεσποτών και εκ δυσμών φιλοξενουμένων στα χακί) είναι που κρύβονται εδώ.

Το… πακέτο; Σπάνια στέρεο άθροισμα των επιρροών και των μερών του, το ολοκληρωμένο από ομάδα συνεργατών του ντεμπούτο τού διακεκριμένου μικρομηκά Κριστιάν Νεμέσκου, που σκοτώθηκε διαβόητα από τροχαίο στο Βουκουρέστι 6 χρόνια πριν ενώ postαρε το φιλμ, επιζεί με εμφανή προβλήματα ροής και ακολουθίας σκηνών, ακρίβειας στις διαβαθμίσεις τόνων και μορφικού στίγματος ως κατατριβών γεωπολιτικής και διαπροσωπικής διπλωματίας συν διαπολιτισμικών επαφών και κοντρών ιλαροτραγωδία «Εδώ είναι Βαλκάνια» (όχι και τόσο) παραλόγου. Ο αδόκητος χαμός τού δημιουργού, υπεύθυνος για τη φυγόκεντρη «δραματουργία στη μουβιόλα», δεν έχει καμία σχέση, βέβαια, με το φακό που ψάχνεται υφολογικά, τα δάνεια θεματολογίας, και τις μη χωνεμένες απ’ τις περσόνες γωνίες καρικατούρας και ψυχολογικές παραμέτρους (εδώ κατεξοχήν αποτυγχάνει το και δομικά προβληματικό, κατατμημένο flashback Β’ Παγκοσμίου για τις κόντρα USA ρίζες τού «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;» σιδηροδρομικού).

Το ταλέντο δεν κρύβεται. Στον συχνά ευφυή καυτηριασμό της ενδημικής παγαποντιάς, αμάθειας, οπορτουνισμού, αρχομανίας, υστεροβουλίας, γραφειοκρατίας, λαθροχειρίας και μετεφηβικής ασφυξίας τής σε σημείο Τρίτου Κόσμου, ρημαγμένης, καταλοίπων Ανατολικού Μπλοκ επαρχίας. Στη ζωντάνια και το ανθρωποβάθος στιγμών σκίτσων και κονέ. Και στο σχεδίασμα μύθου με το οποίο ένας πιο έμπειρος του εκράν θα ένωνε Ιονέσκο και Πουίου, συμπατριώτες τού εκλιπόντος. Το εν λόγω απαθανατίζεται μόνο εις μνήμην. Ενός auteur που δεν πρόλαβε να γίνει arthouse εξπέρ…