του Άγγελου Μαύρου

Σε προϊδεάζει για κάτι ανάμεσα σε Αντρέι Ταρκόφσκι και Κώστα Ζάππα – και θα ήταν αφόρητο. Απροσδόκητα, η τρίτη μεγάλου μήκους που γύρισε προ μίας τετραετίας ο πλέον υβριδικά υπερανήσυχος βετεράνος Έλληνας εικαστικός (και διανέμεται «στην πλάτη» της αναδρομικής έκθεσής του στο Μουσείο Μπενάκη, όπου επίσης προβάλλεται αυτό το φιλμ κάθε Κυριακή, εκτός του ότι φιλοξενείται εδώ και ένα χρόνο στο Vimeo ως «Small Revolts»), είναι Τζον Κασσαβέτης – στο «στο ψάξιμο» fluxus girl power παιξίματος. Και Σταύρος Τορνές – στην arte povera ενσωμάτωση χώρων και παρα-αφηγηματικών ενορμήσεων κι εξορμήσεων. Και Έλεμ Κλίμοφ – στο αεικίνητα ασπαίρον, ζωντανό πινέλο εικόνας. Και, φυσικά, σταθερά Κατζουράκης (και, από δίπλα, Κάτια Γέρου) – σε ζητήματα που διέτρεχαν και τα «Ο Δρόμος Προς τη Δύση» (2003) και «Γλυκιά Μνήμη» (2005), όπως η συμφιλίωση του αθώου τραυματικού μέσα με το βλαπτικό περιρρέον έξω, τα είδωλα της γυναίκας – θύματος και ο ξένος ως κάρφος στο μάτι του status quo.

Δεν είναι βέβαια τα θέματα που επιχρωματίζουν αυτή την πιο υδραργυρικά μαγνητική δοκιμή του με το ψηφιακό μέσο, είναι η γκουάς του cinéaste. H συνεχώς φορητή κάμερα που μεταδίδει στο θεατή την πρωτεϊκή ενέργεια της εκ του σύνεγγυς βίωσης μίας παράστασης ή μίας πρόβας της (σε μία ερασιτεχνική τέτοια, στην – ε, βέβαια – «Εξέγερση» του Βιγιέρ ντε λ’ Ιλ-Αντάμ, πρωτοσυναντιέται το ζεύγος των ηρώων, εξάλλου) και σε φέρνει πλάι στην κοκκινομάλλα Τζουλιέτα Μασίνα του δημιουργού, μια απρόβλεπτη απόλαυση κυρίως όταν χάνεται στο ρόλο ή στα ντουέτα της με τους Πλειώνη (η φυσιογνωμική «κλωτσιά» της διανομής) και Φριτζήλα, ενώ το ωραίο ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά μελωδεί εθιστικά λυπημένα στο καφενείο με το Θίασο (ναι, σαν εκείνον του Αγγελόπουλου), ο οποίος στο τέλος ροβολάει μεταμοντέρνα προς το φακό.

Κόντρα στον αυθύπαρκτα δυνατό καμβά σκηνών (όπως το ξέσπασμα στο γέρο της κακοποιημένης κόρης στην κλινική, την αναδρομική εκμυστήρευση στο αποψιλωμένο ύψωμα και την ερωτική σκηνή στο δωμάτιο), το πιο απτό αυτό εγχείρημα επάνω στα συγκοινωνούντα δοχεία «θέατρο, μουσική, φωτογραφία, κινηματογράφος» της κολεκτίβας «Ομάδα Τέχνης», όσο κι αν γοητεύει ως ανθρώπινα λυρικών, λαϊκά νατουράλ δοκιμών χειροτέχνημα, εκτίθεται στην αίολη, στα λόγια σκιαγράφηση μεταστροφής του προκομμένου από άνευ έμπνευσης παλιοεγωιστή σε ερωτευμένο artiste, στο σκετσάκι «Βασιλιά Ληρ» και σβέντζου τρελού, και στα αθηναϊκά αξάν χωριατών (στη Χαλκιδική;!). Κι αυτά, ενώ στην πορεία ξηλώνεται σεναριακά ως κουρελού.

Τα εξ ων συνετέθη ράκη της; Ένα «τα ετερώνυμα έλκονται» ρομάντζο χωρίς τη χρυσή τομή (δες 4 αράδες πιο πάνω). Ένα επουλώσεων, ξυπνήματος και χειραφέτησης επαρχιακό cherchez la femme πορτρέτο (στέκει το τελάρο, ακόμη και μέσα στις «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» υστερίες του). Ένα fresco διακριτικής καταγγελίας του συναισθηματικού ερειπιώνα της φιδόγλωσσης και εγκληματικά κερδοσκοπικής επαρχίας (με το σωματεμπορικό μεταναστευτικό ως εναρκτήρια αλλά και πιο αδέξια πλοκή – βραχίονα εδώ). Το spin-off προσχέδιο ενός ντοκιμαντέρ πορτρέτου για έναν θεμελιακό ντόπιο «γκραφιτά» του 13ου αιώνα, τον δικό μας Τζιότο, Εμμανουήλ Πανσέληνο (ελλείψει διασωσμένου υλικού και ιστορικών μαρτυριών, μάλλον ευσεβής πόθος για το σκηνοθέτη και ανεπαρκής ίντριγκα on the side για τη μυθοπλασία).

Και, τέλος, μία ωδή στο λυτρωμό που είναι η τόλμη της συγχώρεσης (ΟΚ, εμπνευσμένα εκ νέου στο «σανίδι» της κομπανίας, αλλά μη πειστική η κολυμβήθρα του Σιλωάμ τέλους με το, σε casting ανάγκης, τσιράκι του auteur Μπουγιάρ Αλιμάνι – προσέξτε και την κόρη του, Σαβίνα, της «Κόρης» – να εξαγνίζεται). Στο άγγιγμα των αισθήσεών μας από τη φωτισμένη ελκυστικά αλλιώτικα ζωή των «Μικρών Εξεγέρσεων» λέμε ναι, στο δραματουργικά πρόχειρο «λάδι» της και στο life coaching όχι. Άρα, ημιεκπληρωμένοι της ακουαρέλας αυτής οι στόχοι…