του Νίκου Παλάτου

Με τούτη τη «Χρυσή Σφαίρα» δημιουργείται μια άτυπη παράδοση που θέλει τις ταινίες της «Μάγια» να διανέμονται στη χώρα μας με… τρία χρόνια καθυστέρηση! Όπως ακριβώς συνέβη με την original «Ταινία» (2014), η οποία βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας μόλις τον Ιανουάριο του 2017, έτσι και τούτο το δεύτερο sequel (παραγωγής 2021) διεκδικεί την προσοχή ντόπιων παιδιών και γονέων… τριάντα έξι μήνες έπειτα από την πρώτη του κυκλοφορία στην αλλοδαπή. Ενδιάμεσα, βέβαια, «χάσαμε» το πρώτο sequel του franchise με τίτλο «The Honey Games» (2018), για λόγους που (υποθέτω) έχουν να κάνουν με την πανδημία και τους κλειστούς κινηματογράφους, αφού τα… απαραίτητα τρία χρονάκια εκεί πάνω έπεφταν!

Για όσους θυμούνται την υπερεπιτυχημένη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ‘70, που μέσω των συνεχών επαναλήψεων της ΕΡΤ έκανε την Μάγια ιδιαιτέρως δημοφιλή στα μικρά παιδιά της εποχής, ενημερώνω ότι ως προς την τεχνική του animated σχεδίου και τούτη η συνέχεια ουδεμία σχέση έχει με τις μνήμες των παλιακών Grundig του καιρού εκείνου. Η Μάγια ακολουθεί (εύλογα) τις τρισδιάστατες επιταγές της σύγχρονης computerized εποχής, αφήνοντας την πρωτόλεια ιχνογραφία των TV series στο χρονοντούλαπο του κινούμενου σχεδίου. Ουδέποτε, δε, επιχειρεί κάποια εμβόλιμη, νοσταλγική υπενθύμιση, εν είδει ένθετης βινιέτας «όπως παλιά», παρά μένει προσηλωμένη στη μαρίδα του σήμερα, η οποία σίγουρα αγνοεί το τι παιζόταν στις τηλεοράσεις πενήντα χρόνια πριν.

Ενδεχομένως να το αγνοούν πολλοί και από τους γονείς (πια), όμως, γι’ αυτούς τους thirtysomething η πονηρά σκεπτόμενη τριπλέτα των γραφιάδων επιφυλάσσει άλλου είδους έκπληξη, ώστε (πιθανότατα) να υπενθυμίσει τα δικά τους παιδικά ή νεανικά χρόνια. Για να μην τα πολυλογώ, το στόρι της «Χρυσής Σφαίρας» θυμίζει σε βαθμό επικίνδυνης σύμπτωσης τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Pixar, που στη χώρα μας προβλήθηκε με τον τίτλο «Ζουζούνια» (1998). Αντί για άσπλαχνες ακρίδες που καταπιέζουν τα φτωχά μυρμήγκια, βάλτε σκαθάρια, αντικαταστήστε τον ανηλεή φόρο τροφής μ’ ένα υπερπολύτιμο αυγό που όλοι θέλουν για την πάρτη τους, βγάλτε τους αθώους ψύλλους του τσίρκου που με κάποιον τρόπο έμπλεκαν στην όλη φάση, μετατρέποντάς τους στους… απαραίτητους Μάγια και Βίλυ (για να μην ξεχνάμε και που βρισκόμαστε, δηλαδή), αναλογιστείτε πως τα πουλιά αποτελούν πάντα θανάσιμο κίνδυνο για όλα τα ζουζούνια του μάταιου τούτου κόσμου, προσθέστε και μερικά τραγουδάκια ωσάν ευχάριστο μουσικό διάλειμμα διά πεντάχρονα (καθώς και για να επιμηκυνθεί η διάρκεια της ταινίας) και έτοιμο το… «A Bee’s Life».

Το πλαίσιο όλων αυτών χαρακτηρίζεται προσφιλέστατο για τα παιδιά μονοψήφιας ηλικίας, μένοντας ως προς το δίδαγμα του πράγματος στην animated… προσομοίωση της Αγία Τριάδας, αποτελούμενης από τις έννοιες της οικογένειας, της φιλίας και της αδιαπραγμάτευτης πίστης στις δυνάμεις σου. Η παραγωγή (σταθερά γερμανο-αυστραλιανής προέλευσης) κρίνεται σημαντικά ανώτερου επιπέδου από τον ευρωπαϊκό σωρό που λυμαίνεται το genre, όχι όμως και η πλοκή, που πέραν της φανερής αντιγραφικής της διάθεσης, δε διακρίνεται ιδιαίτερα ούτε στον τομέα του χιούμορ.