ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΡΟΖΙ (2014)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κρίστιαν Ντίτερ
- ΚΑΣΤ: Λίλι Κόλινς, Σαμ Κλάφλιν, Τάμσιν Έτζερτον, Σούκι Γουότερχαουζ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Κολλητοί απ’ τα 5 τους, κορίτσι κι αγόρι στην Αγγλία, βιώνουν την παρθενική τους φορά με άλλους στον σχολικό χορό, παρότι νιώθουν αμοιβαία έλξη για κάτι παραπάνω. Σχεδιάζουν να σπουδάσουν μαζί Βοστώνη, τους χωρίζει το γκάστρωμα εκείνης που αστεφάνωτη αναθρέφει μωρό, αυτός στις ΗΠΑ τραβιέται με κυριλέ Γιάνκισσα, αυτή καμαριέρα ξενοδοχείου δέχεται ξανά στη ζωή της τον ανεπρόκοπο που της έσπειρε το θηλυκό, αυτός συνεχίζει με την πρώτη του νυν μοντέλα. Ενώ στα 30+ τους θέλονται πάντα με τρέλα, σε boutique hotel πώς θα textάρουν επιτέλους ο ένας στον άλλον το «καψούρα μου, έλα»;
Δεν πειράζει που στο «Άντζι» της Μάρθα Κούλιτζ και στο «Μία Μέρα» της Λόνε Σέρφιγκ φυσάει φιλάκια. Αλλά στην πρώτη εκτός Γερμανίας σχέση του ο Κρίστιαν Ντίτερ κάνει και κουτσουκέλες εξόν χαδάκια. Φταίει, πάντως, όχι τόσο το ίδιο το παλικάρι που διαθέτει τα προσόντα όσο το ότι στο, χαρακτηριστικά πολύ πιο επιστολικό (SMS και ηλεκτρονική αλληλογραφία included) και με το κεντρικό ζεύγος να φτάνει ως τα 45 του, best seller τής Σεσίλια «Υ.Γ. Σ’ Αγαπώ» Άχερν που η σεναρίστα τού «Κορίτσια Ημερολογίου», Τζουλιέτ Τοουχίντι, καμάκιασε ως σε βάθος χρόνου φιλίας love s(t)or(r)y εκκρεμές α) ελέω επί προσωπικού και οικογενειακού πατιρντί και β) επειδή υφίστανται εκατέρωθεν δισταγμοί, η προξενήτρα παραγωγή και η κουμπάρα πένα σε απατάνε (κι ας μη σε νοιάζει τόσο στην τελική) κάπως στα μούτρα σου.
Μέτρα τα σημάδια από κραγιόν στο unisex πουκάμισο: σε δύο κρούσματα αιφνίδιου φουντώματος πόθου των πιτσουνακίων επειδή βολεύει την υπόθεση και μετά «άντε γεια» με κάποια χαριτωμενιά. Σε τσαχπινογαργαλιάρικες ευκολίες που φλερτάρουν υποσχόμενα αλλά άβγαλτα με τη φάρσα, με πιο χτυπητές εκείνες του αγνοούμενου στα απόκρυφα της Ρόζι προφυλακτικού (σε μια περιπέτεια από ένα κρεβάτι ξενοδοχείου διαμέσου του ασανσέρ ώς τα διανυκτερεύοντα ενός νοσοκομείου) και της χειροπέδας ενός μπάτσου που δένει κατόπιν ξεπέτας το χέρι της στο κεφαλάρι του κρεβατιού, το οποίο κουβαλάει πρώτη μέρα στο δημοτικό της παιδούλας. Στο ηλικιακό φτιασίδωμα (ως πατημένης τριαντάρας της Κόλινς κι ως δεκαοχτάχρονου του Κλάφλιν) που ξεμοναχιάζεται χαρακτηριστικά. Στις από-τα-μάτια-της-Ιρλανδίας-πιάνεται-στα-χείλη-του-Καναδά-κατεβαίνει τοποθεσίες γυρισμάτων, με Άγγλους (με τη δική τους προφορά) ηθοποιούς και τη δράση να χουφτώνεται εκνευριστικά αόριστα σε brit έδαφος (ενώ το βιβλίο φοράει heart on its sleeve την irishness του). Στο σφιχταγκάλιασμα, μετά από έναν γάμο και μια κηδεία, ενός εξωφρενικά καβαντζωμένου υφαρπαγέντος ραβασακίου που καθαρίζει (κατόπιν glossy κατινιών από κόνξες ανταγωνιστριών και τσαούσες φίλες μα και τη σαλιάρικα ρητή ψυχολογική αυτοδιάγνωση του θηρευτή του ασθενούς φύλου λεγάμενου) για τον σεβντά των πρωταγωνιστών.
Το παρήγορο είναι ότι ο ζεν πρεμιέ (good enough to eat) και ειδικά η κοράκλα του αρχηγού των Genesis πέφτουν χαριτωμένα με τα μούτρα στο αίσθημα που απαιτούν οι σιλουέτες τους, ο φακός με το μοντάζ σμίγουν ωραία κι η καρδιά τού tempo δε χάνει χτύπους, ενώ κάνει και η πένα τα κουνήματά της: οι ανατροπές που κρατούν αλάργα τα καμάρια μας μοιάζουν με coups de foudre, το life-coaching του groom μπαμπά της κοκόνας μας εκπέμπει θαλπωρή προτού της κληροδοτήσει (μέσω carte postale, πιστοί αναγνώστες της Άχερν εδώ κόβετε φλέβες…) το ευτυχέστερο αύριό της, και το issue τής έφηβης πια θυγατέρας της, που δοκιμάζεται όπως η μαμά α λα «Αγάπα Με Αν Τολμάς», πιάνεται ως closure χεράκι-χεράκι με μια έξυπνη αναδρομή στο πρωταρχικό «δεν ήταν γραφτό μας» μάτσα μούτσα – κλειδί που είχε εμποδίσει τους προκομμένους μας απ’ το να ολοκληρώσουν ο ένας (με) τον άλλον ήδη ως teenagers. Αλλά απαιτείται μια ανοχή στα συνοικέσια για να τα βρείτε τα δυο σας, εσύ και το «Με Αγάπη, Ρόζι». Οι ανέραστοι κι οι πιο πραγματιστές με προσοχή το κόζι…