ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΘΥΕΛΛΑ (2017)
(LOS QUE AMAN ODIAN)
- ΕΙΔΟΣ: Μυστηρίου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλεχάνδρο Μάσι
- ΚΑΣΤ: Γκιγέρμο Φρανσέγια, Λουισάνα Λοπιλάτο, Χουάν Μινουχίν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS
Ο Δρ Ούμπερμαν καταφτάνει σε ένα απομονωμένο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο ώστε να αποφορτιστεί για λίγες ημέρες, περνώντας ξεκούραστα και γαλήνια τις διακοπές του. Αυτό που δεν περιμένει, βέβαια, είναι πως θα βρεθεί όμηρος στις επικίνδυνες σχέσεις μεταξύ των ενοίκων, εν μέσω μίας φοβερής αμμοθύελλας.
Είκοσι (!) χρόνια και καμία δεκαριά σειρές μετά την πρώτη του ταινία, ο Αλεχάνδρο Μάσι αποφάσισε να επιστρέψει στον κινηματογράφο, θέλοντας να μας προσφέρει ένα ιντριγκαδόρικο και σκοτεινό ερωτικό μυστήριο (με έμφαση στο «θέλοντας»). Αξιοποιώντας ως πέτρα του σκανδάλου την Αργεντίνα star (και πρωταγωνίστρια σε ουκ ολίγες telenovelas που μεσουράνησαν στα ελληνικά κανάλια) Λουισάνα Λοπιλάτο, και ως κεντρικό πρόσωπο τον γνωστό μας από «Το Μυστικό στα Μάτια της» Γκιγέρμο Φρανσέγια, ο Μάσι βασίζεται σε ένα γεμάτο δράμα και έγκλημα μυθιστόρημα των Αδόλφο Κασάρες και Σιλβίνα Οκάμπο και μας παραδίδει ένα 100λεπτο… borefest.
Οι χαρακτήρες είναι αρκετά straightforward. Ο Δρ Ούμπερμαν είναι ένας σεβαστός ιατρός, αν και ειδικεύεται στην ομοιοπαθητική, έξυπνος, ευχάριστος, και με πάθη. Η Μάρι είναι μία πανέμορφη γυναίκα που επιζητά την προσοχή των πάντων γύρω της, με κάθε πιθανό και απίθανο κόστος. Μαζί της, στο ξενοδοχείο, είναι η αδελφή της, Εμίλια, μία γυναίκα που εμφανώς ζει στη σκιά της Μάρι, όντας το ακριβώς αντίθετό της. Είναι έτοιμη να παντρευτεί τον Ατουέλ, έναν μυστηριώδη τύπο, το πρόσωπο του οποίου μας προϊδεάζει για κάποιον που δε μοιάζει και τόσο αθώος.
H ελληνική απόδοση του αργεντίνικου τίτλου είναι ομολογουμένως αρκετά έξυπνη. Το «Έγκλημα στην Αμμοθύελλα» βγάζει έναν αέρα Άγκαθα Κρίστι, στα πρώτα κιόλας λεπτά βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να θυμίζει Ηρακλή Πουαρό σε ένα τρένο, και λες «εδώ είμαστε, ένα ευχάριστο μυστήριο για να περάσει το βράδυ στο θερινό». Φευ, όμως! Για περίπου μία ώρα τα μόνα θέματα που θα μας απασχολήσουν θα είναι τα soirée των ενοίκων υπό τους ήχους του πιάνου, οι περιπέτειες της ανάφτρας – γυναίκας αράχνης που «παρενοχλεί» ολόκληρο το ξενοδοχείο, προφανώς μαζί με την ψυχοσύνθεση των ανδρών που εμπλέκονται με εκείνη. «Ανάπτυξη χαρακτήρων», θα μπορούσε να πει κάποιος καλοθελητής, μόνο που στην περίπτωσή μας οι χαρακτήρες είναι τόσο διάφανοι και ξεκάθαροι, που βλέποντάς τους για πέντε λεπτά έχουμε ήδη καταλήξει για το τι μέλλει γενέσθαι. Άπαξ και φτάνουμε στο κομβικό σημείο της μίας ώρας, θα ακολουθήσει ένα προχειροφτιαγμένο (στα όρια του αστείου) whodunit, που κάνει τα «σενάρια» του παιχνιδιού Cluedo να μοιάζουν με το μυστήριο του δολοφόνου «Zodiac».
Κι όμως, αν υπήρχε καλύτερη διαχείριση σεναρίου και αφηγηματικού ρυθμού, αυτό το αργεντίνικο ερωτικό θρίλερ θα αποτελούσε μία ικανοποιητικότατη ταινία περιορισμένων δυνατοτήτων. Η vintage τόνων φωτογραφία του Χουλιάν Απεστέγκια είναι χάρμα ιδέσθαι, όπως και τα locations, με το παραθαλάσσιο ξενοδοχείο να αποτελεί το highlight, θυμίζοντας κάτι από το στυλιζάρισμα του Γουές Άντερσον. Ομοίως και η πιανιστική μουσική του Νικολάς Σορίν, που δίνει τον απαιτούμενο δραματικό ή πιο ανάλαφρο τόνο στις αντίστοιχες σκηνές. Πέραν από το σενάριο, όμως, εκεί που η ταινία χαντακώνεται αισθητά είναι σε κάμποσες από τις ερμηνείες, χαρακτηριστικά της Λοπιλάτο, η οποία καταφεύγει σε θεατρινισμούς και υπερ-μελοδραματικές κορυφώσεις που, μοιραία, «πετούν» τον θεατή έξω από το έργο.