του Άγγελου Μαύρου

…τίποτα δεν είναι όπως παλιά: μικρά ψάρια αργά ή γρήγορα τρώγονται ανυπερθέτως, αθώοι που κάνουν τη δουλειά τους γίνονται εξιλαστήρια θύματα, «κοστούμια» οσοδήποτε άσχετα κάνουν κουμάντο και πάλιουρες ξεπέφτουν ακουσίως, καταπονημένοι ή εξευτελίζοντας εαυτούς. Ο πιο (ή ο μόνος;) ικανός καθαρίζει και, έστω με σκόντο έπειτα από παζάρια πια, αμείβεται για τις υπηρεσίες του. Ομοίως στον παραπαίοντα ως σύστημα καπιταλισμό ή στο εκτός νόμου μπίζνες δίκτυο (φάτσα φόρα δεδηλωμένη στο φινάλε), μεταφορά κι Αχίλλειο πτέρνα τού τηρούντος το συμβόλαιο, πάντως, third strike του Άντριου Ντόμινικ που, εν είδει ενός τάτσι μίτσι κότσι «The Sopranos» – Ντέιβιντ Μάμετ, έχει στόχο, χάνει το δόξα πατρί αλλά «βρίσκει» στα παΐδια τη – θανάσιμου βαθμού πια – αστερόεσσα του low life αριβισμού του 21^ου αιώνα.

Τα in your face, ημι-ιλαρά απενοχοποιημένου αμοραλισμού στιλιζαρίσματα του «Chopper» (το ρωμαλεότερο, πρώτο hit του Νεοζηλανδού σινενταή) και, πιο τσαχπίνικο εδώ, το σχοινοτενές μπουρ μπουρ της δεύτερης κάπως τζάμπα μαγκιάς του, «Η Δολοφονία του Τζέσι Τζέιμς…», είναι επί της παρούσης συνένοχοι και παίρνουν λεία από το «American Buffalo» ως το «Jackie Brown»: Η ουβερτούρα μπούκας και βούτας λέσχης πόκερ σ’ έχει ολόκληρη στην τσίτα. Η – τεχνημένα ρεαλιστικά – δαρμένη και μετά ξεπαστρεμένη σάρκα δεόντως υπνωτίζει στις αναλαμπές εκπυρσοκρότησης, όπως η σεκάνς ξυλοδαρμού και εμετού εκτός αμαξιού. Οι διάλογοι χώνουν συχνά απολαυστικά για τη ρουτίνα εκπτώσεων και αντιεπαγγελματισμού που διέπει ύστερα απ’ την κρίση μια επιχείρηση αποκατάστασης της τάξης των Νονών, δηλαδή μια… παλιοδουλειά τού σιναφιού. Και, εννοείται, η υποκριτική σπείρα τα μαζεύει εντυπωσιακά άνετα – με μικρή εξαίρεση το ζάκι (ούτως ή άλλως τύπος – παγίδα) του Μέντελσον και το πουλ μουρ φιζίκ τού, και παραγωγού εδώ, ημίσεος των Μπραντζελίνα.

Η φάση είναι καρφωτή στη μόντα μόχλευσης της script μπάνκας της ομήγυρης: εκμοντερνίζοντας το μυθιστόρημα «Cogan’s Trade» του Τζορτζ Χίγκινς από το ’74 στο δημοσιονομικό annus horribilis του Αμέρικα, ο Ντόμινικ βγάζει επιδεικτικά το σιγαστήρα του – κοπανώντας (ιδεολογικά και φραστικά) ημιπειστικά ειρωνικά την αντίστιξη των δίκην φόντου από ράδιο και τηλεόραση λόγων Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα, βιτρινών / talking heads μίας κοινωνίας την οποία γονατίζει το οργανωμένο έγκλημα του κερδοσκοπείν. Την ανεπιθύμητη χαριστική βολή δίνουν οι επί τούτου αφορισμοί του cool μόρτη Πιτ, ο ρόλος του οποίου επίσης κλωτσάει ως βερμπαλίζοντος σκοτώστρα pro των γκάνγκστερ, ενώ το να «παίζεις» τα κλασικά «Heroin» των Velvet Underground και «The Man Comes Around» του Τζόνι Κας στιχουργικά κατά γράμμα (σε δύο σκηνές ντάγκλας και άφιξης, αντίστοιχα), προδίδει οπωσδήποτε τις προσδοκίες του «μιλημένου» θεατή. Αυτά… σκότωσέ τα γλυκά, όμως, κι είσαι «μέσα». Προσοχή, βαράει σποραδικά αλλά γερά…