του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Μια ενδιαφέρουσα ιδέα βρίσκεται στον πυρήνα της σύλληψης της «Πόλης των Παιδιών». Η απόκτηση ενός παιδιού, τυχαίο γεγονός για κάποια ζευγάρια, βάρος για άλλα, ανέφικτος στόχος για κάποια άλλα, είναι κάτι που αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων και επηρεάζει τις σχέσεις. Μια Ιρακινή γυναίκα περνά τη δοκιμασία της εγκυμοσύνης μόνη, χωρίς τη βοήθεια του άνδρα της και ελπίζοντας στη βοήθεια του γείτονά της, χωρίς να τον αφήνει να την αγγίξει ακόμη κι όταν υποφέρει από τους πόνους.

Ένα ζευγάρι προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει παιδί με εξωσωματική, σε ένα σύνθετο συναισθηματικό περιβάλλον. Μια οικογένεια υπό διάλυση, με ένα παιδί στην εφηβεία, βρίσκεται μπροστά σε μια νέα εγκυμοσύνη. Και ένα νέο ζευγάρι χωρίς οικογενειακό προγραμματισμό, αντιμετωπίζει ξαφνικά το ενδεχόμενο ενός παιδιού, μπροστά σε ακραίες συνθήκες.

Ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η «Πόλη των Παιδιών» και κυρίως η πορεία προς τη δραματική της κορύφωση, δείχνουν ότι ο Γκικαπέππας θαυμάζει τις ταινίες του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου. Η εγκυμοσύνη και το παιδί, παράγοντας χαράς – υποτίθεται – για τους περισσότερους, γίνεται άγχος, βάσανο και λόγος έντασης για τους χαρακτήρες της ταινίας, ενώ στο φινάλε για κάποιους από αυτούς είναι και αιτία προσωπικής καταστροφής.

Λένε πως τα ζευγάρια που προσπαθούν να κάνουν παιδί δεν πρόκειται να τα καταφέρουν αν δε χαλαρώσουν. Οι χαρακτήρες της «Πόλης των Παιδιών» βρίσκονται πολύ μακριά από την κατάσταση ηρεμίας. Στις περισσότερες ιστορίες, οι ήρωες ζουν μια διαρκή υστερία, φωνάζοντας ο ένας στον άλλο, σα να θέλουν να βεβαιωθούν ότι καταλάβαμε τη ζόρικη κατάσταση που ζουν. Και οι πιο πολλές ερμηνείες, με εξαίρεση την πολύ καλή Κίκα Γεωργίου στο ρόλο της Ιρακινής μάνας, πάσχουν από την ίδια υστερία.

Παρά την αρχική ιδέα και το στίγμα που επιχειρεί να αφήσει η ταινία, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει λάθη, όπως στη χρονική συνέχεια των ιστοριών (σε άλλες περνούν μέρες, ενώ σε μία από αυτές δεν έχει νυχτώσει ποτέ), αλλά και την ενοχλητική, θορυβώδη ηχητική μπάντα, που προσθέτει εκνευρισμό στην ήδη νευρική ατμόσφαιρα.