του Ηλία Φραγκούλη

Η σύνοψη αυτού του ντοκιμαντέρ είναι πληρέστατη. Και είναι από τις φορές όπου η κριτική (οφείλει να)… σηκώνει τα χέρια ψηλά! Διότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα ντοκιμαντέρ το οποίο θα (έπρεπε να) αφορά (αυστηρά και μόνο) μαθητές σχολικών τάξεων του Δημοτικού, όμως είναι γυρισμένο σε ύφος… art-house «παραξενιάς», με ρυθμούς «αφήγησης» που ούτε ενήλικας μπορεί ν’ αντέξει!

Η απλοϊκή παρατήρηση ζώων στην καθημερινότητά τους σε μία φάρμα δεν αποτελεί ούτε κάτι το δελεαστικό σαν θέμα, ούτε και παιδαγωγικό, ίσως. Ειδικά στο πλαίσιο μιας πιο adult, «καλλιτεχνικής» ματιάς. Το λάθος που κάνει ο Βίκτορ Κοσακόφσκι είναι η επανάπαυση στην θαυμαστή ασπρόμαυρη φωτογραφία και την κινηματογράφηση των «πρωταγωνιστών» του, πετώντας στα σκουπίδια την ιδέα της ύπαρξης του όποιου σεναρίου, στοιχείου απαραίτητου και σε τούτο το genre. Όχι ότι περιμένεις δραματουργία κανονική ή κάτι σαν το fictional «Babe» του 1995, αλλά για πόση ώρα μπορείς να παρακολουθείς μωρά γουρουνάκια να πίνουν το γάλα τους ή να μπουσουλάνε στα πρώτα τους βήματα; Χωρίς να συμβαίνει τίποτε άλλο;

Το ακόμα πιο αξιοπερίεργο εδώ είναι η εντελώς απότομη και ανεξήγητη ένθεση «υποπλοκών» (δεν έβρισκα μια άλλη λέξη και είπα να σαρκάσω) με μερικούς κόκορες και ολίγες αγελάδες, που δεν συνυπάρχουν στο πεδίο της «πλοκής» (περισσότερος σαρκασμός) των γουρουνιών και… εξαφανίζονται από το φιλμ με τον ίδιο ανεξήγητο τρόπο, σαν μία «παρένθεση» στο… μη ενδιαφέρον περιεχόμενο των (κατά τα άλλα) όμορφων εικόνων, οι οποίες έχουν (έστω) την τύχη να γλιτώνουν από κάποιο ενοχλητικό voice-over (ή γλυκερή μουσικούλα). Πάλι καλά!

Η μονοτονία του «Gunda» σπάει μονάχα λίγο πριν το φινάλε του, όταν ο Κοσακόφσκι προσπαθεί ν’ αγγίξει το συναίσθημα του θεατή με μια μακρά σε διάρκεια σεκάνς ελαφρώς προβλέψιμη, άπαξ και τα γουρουνάκια της αρχής έχουν «ωριμάσει» αρκετά… σε μέγεθος (ο ουσιαστικός χρόνος ζωής των τετράποδων παραμένει ασαφής καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ). Κι εκεί, όμως, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το τι σκέφτεται ή αντιλαμβάνεται αυτό το γουρούνι, όταν επί σχεδόν ογδόντα λεπτά πριν το παρακολουθούσαμε να τρώει, θα θηλάζει, να βολτάρει ή να κοιμάται (μονάχα); Δεν γίνεται και να το ρωτήσουμε, anyway…