του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Όταν στη δημοσιογραφική προβολή ταινίας τρόμου ακούγονται γέλια, ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Και στο remake τής «Carrie», του κλασικού θρίλερ τού Μπράιαν Ντε Πάλμα από το βιβλίο τού Στίβεν Κινγκ, είναι πολλά αυτά που δεν πάνε καλά. Πέρα από τη συντριπτική σύγκριση της νέας ταινίας με την παλιά, το βασικό ερώτημα που τίθεται τόσο για την «Carrie» όσο και για όλα τα πρόσφατα remake αγαπημένων ταινιών τρόμου είναι το «ποιος ο λόγος;». Γιατί πρέπει να ξαναγυριστεί μια ταινία απολύτως επιτυχημένη, με ιστορία πίσω της, η οποία έχει δημιουργήσει τον δικό της μύθο, αν δεν έχει να πει τίποτα νέο ή θεαματικά διαφορετικό; Ο κανόνας σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι σχεδόν πάντα τα remakes είναι απείρως κατώτερα των πρωτότυπων ταινιών, ενώ ούτε η εισπρακτική τους πορεία δικαιολογεί την εμμονή των studios στη διαρκή προώθηση τέτοιων projects.

Σε ό,τι αφορά την «Carrie», αυτό που είναι το πιο λυπηρό, είναι ότι δύο σπουδαίες πρωταγωνίστριες απλώς χάνονται στη μετριότητα της ταινίας. Από τα καλύτερα ταλέντα της γενιάς της, η Κλόι Γκρέις Μορέτς δεν μπορεί να είναι απόλυτα πειστική ως Κάρι, καθώς είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι, σε αντίθεση με το άχαρο, φοβισμένο πλάσμα που ήταν η Σίσι Σπέισεκ στην πρώτη ταινία. Η Μόρετζ είναι, ωστόσο, πολύ καλή ηθοποιός και σε προκαλεί να παρακολουθήσεις την πορεία της ηρωίδας που υποδύεται. Απλώς, τόσο αυτή όσο και η Τζουλιάν Μουρ δείχνουν εντελώς ακαθοδήγητες από την Πιρς και ξεφεύγουν σε υπερβολές και υποκριτικές ακρότητες.

Στην ταινία τού Ντε Πάλμα η έμφαση δινόταν στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και το φόρτωμα της Κάρι με ενοχές από τη μητέρα της. Σήμερα αυτό μοιάζει αρκετά ξεπερασμένο. Μια νύξη που κάνει η Πιρς για το σχολικό bullying περνά εντελώς βιαστικά, χωρίς να ξύνει κάτι βαθύτερα από την επιφάνεια. Κατά τα άλλα, η νέα «Carrie» ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα – με ελάχιστες διαφοροποιήσεις – το κοπιάρισμα του πρωτότυπου, μόνο που στην «ανανεωμένη» εκδοχή λείπει η ονειρική / εφιαλτική ατμόσφαιρα, και το αποτέλεσμα δείχνει επίπεδο στην κινηματογράφηση, σαν τηλεταινία. Η σκηνή του χορού, το αποκορύφωμα της έντασης, έχει καλές στιγμές, αλλά όταν το υπόλοιπο μοιάζει με αθέλητη παρωδία τού αυθεντικού, τι να το κάνεις;