του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σχεδόν ένα χρόνο πριν βγει στις αίθουσες το έβδομο «Fast & Furious», το «Brick Mansions» είναι η τελευταία ταινία που ολοκλήρωσε ο Πολ Γουόκερ πριν απ’ το θάνατό του σε τροχαίο δυστύχημα και είναι δύσκολο να το παρακολουθήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τον πρόωρο χαμό τού πάντα συμπαθούς πρωταγωνιστή, ειδικά στις σκηνές ταχύτητας με αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία, remake του γαλλικού «Banlieue 13» (2004), δε σ’ αφήνει για πολύ με θλιβερές σκέψεις, γιατί είναι φορτωμένη με… δράση, δράση, δράση.

Ακολουθώντας τη συνταγή των πρόσφατων παραγωγών του Λικ Μπεσόν, η ταινία που σκηνοθέτησε ο Καμίγ Ντελαμάρ (μοντέρ μέχρι πρόσφατα του team Μπεσόν) είναι φτωχή σε σενάριο, περιορισμένη σε budget, αλλά χορταστική σε δράση. Το περιβάλλον είναι το «δυστοπικό Ντιτρόιτ» του 2018, αλλά μην περιμένεις βαθιές σκέψεις για το πού πάει η ανθρωπότητα στο μέλλον. Θα ικανοποιηθείς, όμως, αν σού είναι αρκετά πολλά κυνηγητά, αρκετό ξύλο, ακροβατικά, μισόγυμνες γκόμενες που δέρνονται και μια ισχνή ιστορία η οποία, απλώς, δένει όλα αυτά τα συστατικά.

Το σενάριο αναφέρεται με τον πιο απλοϊκό τρόπο στη διαφθορά της εξουσίας και στο ότι τα φαινόμενα συχνά απατούν. Ο δήμαρχος δεν είναι όσο καθαρός θα ήθελε να δείχνει και ο αρχικακοποιός του κακόφημου ghetto, τελικά, έχει μπέσα. Ξαναζεσταμένο φαΐ, δηλαδή.

Δεν είναι ωστόσο για πέταμα το «Brick Mansions». Έχει το star quality του Πολ Γουόκερ, μεγάλες δόσεις από το θεαματικό parkour του Νταβίντ Μπελ, που είναι από εκείνους που το λάνσαραν διεθνώς, έξυπνα χορογραφημένη δράση, γρήγορο (ίσως πολύ γρήγορο) μοντάζ και την απολαυστική bitch Αΐσα Ίσα. Με δυο λόγια, ξέρεις τι πας να δεις. Αν παραβλέψεις το γεγονός ότι πετάγονται από παντού σφαίρες αλλά μόνο μία ξύνει ελαφρά τον πρωταγωνιστή και σου φτάνουν όλα τα υπόλοιπα, ίσως και να μην το μετανιώσεις. Στα 90 λεπτά, άλλωστε, είναι σχετικά μικρό το χάσιμο χρόνου.