του Άγγελου Μαύρου

Δεν είναι το αγγλικό indie pop συγκρότημα (αν και το βάφτισε). Δεν είναι «O Τελευταίος Κυνηγός» (αν και μαντρώνει αρκετά «μηνύματά» του – όχι τυχαία, γυρίστηκε από το σκηνοθέτη του, κατά παραγγελίαν της φραντσέζικης major Gaumont). Δε φτάνει επίσης, δυστυχώς, ούτε στο νυχάκι τού «Παιδιού και της Αλεπούς», το φυσιολατρικό χρονικό «απίστευτης» κτηνοανθρώπινης οικείωσης του οποίου βοσκάει, τούτη η εξημέρωση σε διάκοσμο Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (οι Οβριοί + η τετράποδη bitch = η αθωότητα + το θάρρος + η πίστη + η αγάπη εν καταδιώξει, σημειωτικά ανώφελη, δια της πεπατημένης χρονομεταφορά τού φόντου) του αειθαλούς 0 – 12 βιβλίου τής Σεσίλ Ομπρί. Που αφού έγραψε, ψυχαγωγική τουλάχιστον, ιστορία ως serial στη στάνη τής μικρής οθόνης στα 60’s, τώρα γυρεύει κινηματογραφικό παχνί σε μια ανοιχτού ορίζοντα φιλίας, διδακτικού απογαλακτισμού (που στον ταΐζουν με το μπιμπερό, όπως και στο κατσικάκι τού «παππού» που σπρώχνεται στην ενηλικίωσή του, à la manière de πιτσιρίκου της ταινίας) και τέλους τής αθωότητας περιπέτεια (και «εθνική») σχέσεων φόντου Β΄ Παγκοσμίου.

«Οι φίλοι μας τα ζώα» (συμπρωταγωνιστούν: άλλα σκυλιά, λύκοι, αγριογούρουνο, λαγοί, ψάρια του γλυκού νερού, αίγαγροι, σκίουροι, πρόβατα, βάτραχος, κοκκινολαίμης και γελάδες – όχι θα άφηναν). «Τη φύση τη σεβόμαστε» (η ύστερη δράση αντιξοοτήτων στα στρώματα νιφάδας του Σαμονί του παγετού πείθει, αλλά τα επεισόδια καλοκαιρίας σε υψόμετρο μετατρέπονται εν γένει σε «γυάλινο» κλουβί με τις λήψεις τηλεφακού και τα medium μονταρισμένα σε οικογενειακή συσκευασία). «Μην κρίνεις κοντόφθαλμα, οι αρετές και η καρδιά δεν έχουν αριθμό ποδιών / ηλικία / εθνικότητα» (ακόμα κι ένας ερωτευμένος αρχι-Ες Ες που πάει κόντρα στα στερεότυπα κουρνιάζει εδώ, αλλά εν τέλει μένει αμανάτι στον αφηγηματικό γκρεμό). Βάλε και το «Η ζωή είναι κακοτράχαλη αλλά με μια – μαλλιαρή, έστω – χείρα βοηθείας κατακτιέται» (αυτό που μαθαίνει ηρωικά, μαζί με το ότι πέρα απ’ τις κορφές δεν είναι η Αμερική κι ότι δεν έχει «φύγει» για εκεί η μαμά του, το «άγριο» λιλιπούτειο garçon) κι έβγαλες απ’ το στάβλο σου τα λογής λογής ρατσών αλλά… ψυλλιασμένα σημαινόμενα, που δε λυσσάνε αλλά σίγουρα σε γλείφουν εν προκειμένω.

Κουλουριασμένα στα πόδια τους, τα «σου ‘πα-μου ‘πες» και οι ημίαιμες περσόνες κάνουν πολύ εύκολα «κάι κάι», ως ντοκιμαντερίστας μέχρι σήμερα τσέλιγκας ο auteur δεν ξέρει να σαλαγάει ακόμα ερμηνείες που να φερμάρουν απ’ το (δαγκωμένο απ’ το casting μουράτου πεντιγκρί) κοπάδι, το περιλαίμιο της πλοκής τη μπερδεύει σε σημείο κουλαμάρας σε κάποιες βόλτες (όπως του αντιστασιακού docteur που σπάει πόδια τρέχοντας για τα αμνοερίφια), και το τραγουδάκι – θέμα που, πριν τη Ζαζ (on comprend…) στο τέλος, άδει στην ηχητική μπάντα ένα σκασμένο είναι μόρβα για τα καλαίσθητα αυτιά. Θα παίρναμε στο σπίτι τα πειστικά παλαιωμένα ρουστίκ σκηνικά (τέτοια εποχή η ξυλόσομπα είναι χρήσιμη), οι κυνολάτρεις κατανοητά θα κουνήσουν τις ουρές τους στα κοντινά τής μουσουδίτσας και της γούνας τής λευκής star αυτού του challet, άντε σου ψιλοτρίβεται κι η στο τρέξιμο κλιμάκωση τύπου χιονοστιβάδα. Αλλά υπέστησαν ευγονική επικίνδυνα κοντά σε βαθμό στείρωσης η Μπελ και ο Σεμπαστιάν της. Να περιμένει Αγίου Βερνάρδου και να του βγαίνει κανίς, δεν το θέλει κανείς. Ou je me trompe?