του Θάνου Δημητριάδη

Πρέπει να σας εξομολογηθώ πως αυτό είναι τρομερά οδυνηρό. Όχι όσο το να παρακολουθήσω την ταινία, αλλά πολύ κοντά! Μέχρι χθες, αυτού του τύπου τα κινούμενα σχέδια νόμιζα πως ήταν επιβλαβή στο μάτι. Τώρα μπορώ να σας βεβαιώσω πως το μυαλό υποφέρει εξίσου.

Καταρχάς, την κοπελιά δεν την λένε Μπάρμπι αλλά Κρίστεν. Και αντί για Κεν υπάρχει ένας Ντίλον! Αυτόματο «WTF?»! Αυτή, λοιπόν, η Κρίστεν θέλει να γίνει χορεύτρια, αλλά είναι μπατάλα και σε μια φιγούρα τής σκίζονται οι πουέντ. Η κυρία Κατερίνα από το βεστιάριο της δίνει ένα ζευγάρι ροζ, που μόλις το φοράει… τηλεμεταφέρεται μαζί με την κολλητή της στη βαυαρική επαρχία. Και από εδώ και κάτω αρχίζει το όργιο κουλεμανσόν κλισέ. Μπλέκονται – ή καλύτερα μπουρδουκλώνονται – οι ιστορίες της «Ζιζέλ» και της «Λίμνης των Κύκνων», περνάει και η Βασίλισσα του Χιονιού που της αρέσει το μπαλέτο και παγώνει όσους… δεν κατάλαβα. Δεν κατάλαβα αν είναι κακιά ή απλά μια εκκεντρική κουλή που καταψύχει όσους δε χορεύουν καλά! Χορεύουν, χορεύουν, χορεύουν, χορεύει η Κρίστεν και μια χορογραφία μπαλέτου τύπου τσάμικο, η βασίλισσα γίνεται καπνός, βγάζει τα παπούτσια κι επιστρέφει στη σχολή. Εκεί, η αντίπαλός της, όσο εκείνη έλειπε, έχει γίνει φίλη της και στο τέλος χορεύει πολύ ωραία και πάει για τάκος. The end! (Ουπς, ξέχασα το spoiler alert!)

Στα έγραψα αναλυτικά για να σου αποδείξω πως την είδα την ταινία! Και να σε προειδοποιήσω! Ας είσαι πεντάχρονο κοριτσάκι και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είσαι παιδί – θαύμα και πρέπει να ζητήσεις κατευθείαν λίγο Μπέργκμαν από τη μανούλα. Δε θα καταλάβεις τίποτα αλλά μια μέρα – την επόμενη εβδομάδα, ίσως – θα το εκτιμήσεις. Αν είσαι μάνα, λυπήσου το παιδί σου. Και αν μισείς το παιδί σου, που είναι λογικό αν ουρλιάζει από τις 7 το πρωί «Θέλω να δω την Μπάρμπι, την Μπάρμπι, την Μπάρμπι», λυπήσου τα πολύτιμα ευρώ σου και τη βενζίνη που θα κάψεις. Βάλε το παιδί σου κάτω και μίλησέ του για τη φιλία, τη ζωή, την αποταμίευση, την ευθανασία, ένας σωρός θέματα υπάρχουν. Και αν δε θες να του μιλήσεις, πες του ότι τις Κυριακές κοιτάμε το ταβάνι και δεν κάνουμε τίποτε. Ή μάλλον κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό: χα-λα-ρώ-νου-με!

Προστατευτείτε από κακά κινούμενα σχέδια, φτηνές ανεγκέφαλες ιστορίες και ηλίθια μηνύματα τύπου «τα όνειρα πραγματοποιούνται». Γιατί στην ταινία αυτή δεν υπάρχει κανένα όνειρο, κανένας στόχος και αν καταφέρνει η ζαβή να χορέψει το χρωστάει στη μυστηριώδη κυρία του βεστιαρίου.

Σε τέτοιες ταινίες υποτίθεται πως η μαγεία και η φαντασία χρησιμοποιούνται ως μέθοδοι εκλογίκευσης κάποιων πραγμάτων. Υποτίθεται. Διότι εδώ αυτά συμβαίνουν απλώς και μόνο επειδή η ταινία απευθύνεται σε παιδιά. Που δε χρειάζεται να σκεφτούν, να αναρωτηθούν ή να κρίνουν. Σε χαζά παιδιά, με άλλα λόγια. Πιστεύεις πως το δικό σου το παιδί είναι χαζό;