BAGMAN (2024)
- ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κολμ ΜακΚάρθι
- ΚΑΣΤ: Σαμ Κλάφλιν, Αντόνια Τόμας, Καρέλ Ρόντεν, Γουίλ Ντέιβις, Αντέλ Λιόνς, Γουίλιαμ Χόουπ, Στίβεν Κρι, Ρόζαλι Κρεγκ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Μια δαιμονική φιγούρα που είχε στοιχειώσει τον Πάτρικ στην παιδική του ηλικία επανέρχεται στη ζωή του και απειλεί την οικογένειά του, εστιάζοντας στον ανήλικο γιο του. Υπάρχει τρόπος διαφυγής από το παρελθόν ή μια κάποια θυσία είναι αναπόφευκτη στο σήμερα;
Μία ωραία ιδέα θάβεται από μία εντελώς λάθος διαχείριση στην αφήγηση της ιστορίας του «Bagman», το οποίο περιορίζεται σε ατμόσφαιρες τρόμου, χαντακώνοντας μέχρι και την παρουσία του Κακού που μένει σχεδόν ανεκμετάλλευτη για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του φιλμ. Είναι λες και βλέπεις «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» και ο Φρέντι Κρούγκερ κάνει «cameo» στο τελευταίο εικοσάλεπτο!
Μοιράζοντας τη δράση της με μερικά φευγαλέα flashback του ήρωα σε παιδική ηλικία, η ταινία παρακολουθεί τον Πάτρικ να επιστρέφει στη γενέτειρά του, όπου δουλεύει για τα προς το ζην στο πλευρό του αδελφού του, αλλά τα άγχη των πολλαπλών χρεών του δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει. Ξαφνικά, το παρακείμενο της οικίας της οικογένειάς του δάσος γίνεται όλο και πιο απειλητικό για το ανήλικο παιδί τους, καθώς ύποπτες κινήσεις και μια παιδική φωνούλα το προσκαλούν να μπει και να χαθεί μέσα του.
Σταδιακά, ο θεατής θ’ ανακαλύψει τα αίτια της άσχημης ψυχολογικής κατάστασης του Πάτρικ, η οποία βασίζεται σε μία τρομακτική εμπειρία που είχε όταν ήταν παιδί, παίζοντας γύρω από την «απαγορευμένη» περιοχή εισόδου ενός εγκαταλελειμμένου ορυχείου. Το παρελθόν επιστρέφει για να τον στοιχειώσει με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, προετοιμάζοντας την αρπαγή του παιδιού του.
Ο ομότιτλος ήρωας αργεί υπερβολικά πολύ ν’ αναλάβει δράση και ο Κολμ ΜακΚάρθι προτιμά να τον «κρύβει» ακόμη κι όταν είναι παρών, με τις χειρότερες των προθέσεων, αφήνοντας να κυριαρχεί το κλίμα τρόμου και ουχί η ακριβής απεικόνισή του. Μοιραία, έτσι αποδυναμώνεται η σημασία της ύπαρξης του Bagman, που «κλέβει» παιδιά και τα κλείνει σε μια μεγάλη δερμάτινη «σακούλα» η οποία παίρνει μαζί και τις ψυχές τους. Το εξαιρετικό εύρημα της εγκατάλειψης των αγαπημένων αντικειμένων και παιχνιδιών της παιδικής ηλικίας που σηματοδοτεί πως ο κάτοχός τους είναι πια απροστάτευτος, ελάχιστα απασχολεί το σενάριο, το οποίο το ανυψώνει μονάχα σε σεκάνς που λειτουργεί ως κατακλείδα του φιλμ. Αλλά είναι αρκετά αργά για να σωθεί το έργο…
Με καλύτερη γνώση του genre (και ουχί «αρπαχτή») και σωστή αντίληψη του υλικού που είχαν στα χέρια τους οι παραγωγοί, όχι απλά θα βλέπαμε μια καλύτερη ταινία τρόμου, μα (ενδεχομένως) και κάτι άξιο να μετατραπεί σε franchise.